Als je het over fietsen in de Franse Alpen hebt, ben je geneigd direct te denken aan de Alpe d’Huez, de Galibier, Col du Telegraph en de Glandon. Bekende basecamps zijn dan Bourg d’Oisans of Valloire, maar wie de Tour de France in 2023 heeft gevolgd en de 17e etappe voor de geest haalt weet nu ook dat de Col de la Loze een berg is om rekening mee te houden. Vlak naast onze uitvalsbasis Méribel ligt deze uitdagende klim. Pogacar beet zich er op stuk en wij (Sjoerd van Bemmelen en Dennis Knuist) weten nu ook hoe dat gevoeld moet hebben. Op uitnodiging van het lokaal toerismebureau zijn we gaan fietsen in Méribel. Waarom Méribel de Ultieme Bestemming voor Wielrenliefhebbers is? Dat lees je in ons reisverslag
Tekst en foto’s: Dennis Knuist
VAN SKI NAAR FIETS-OORD
De plaatsen Méribel en Courchevel zijn vooral bekend onder de wintersporters vanwege de mooie en uitdagende pistes, maar sinds de Tour de France hier voor de tweede keer is langs geweest zijn ze hard bezig de harten van de wielerliefhebber te veroveren. De belangrijkste troeven? De Col de la Loze en de Col de la Tougnete. Wij zijn hier om die eerste aan een nadere inspectie te onderwerpen.
Lang, hoog en autovrij
De Col de la Loze is officieel 10,1 kilometer lang en heeft een gemiddelde stijgingspercentage van 8,6 procent met uitschieters naar 13, 15 en zelfs 20,9 procent. Je komt geen moment in een ritme en de laatste 300 meter heb je het gevoel letterlijk recht omhoog te fietsen. De laatste zeven kilometer is autovrij en dat is heel fijn fietsen. Eenmaal boven is er de serene rust van magische bergtoppen, een helder blauw meer en de Mont Blanc als uitzicht.
Basecamp Mottaret
Voor onze reis verblijven in Méribel Mottaret, een van de hoogste gelegen ski dorpen van Frankrijk (1750m). We krijgen een appartement op de 1e etage van een groot complex en dit biedt ruimte voor twee personen en, niet onbelangrijk, onze fietsen. Het is van alle gemakken voorzien voor een zorgeloos verblijf. Direct om ons heen liggen winkels en een supermarkt dus hoeven we in principe nergens heen. Ons doel voor deze trip is deelname aan L’echappée du col de la Loze. Dit tweedaagse wielerevenement bestaat uit een heuse wielerkoers en een tijdrit bergop. Niemand minder dan Thomas Voeckler, de voormalig geletrui drager is onze host deze dagen.
Even omlaag naar Méribel
We nemen de tijd om ook Méribel zelf te ontdekken. Méribel ligt iets lager dan waar wij slapen (1450m.) Het is een dorp met veel winkeltjes, restaurants en koffiebarretjes. Met de veranderende focus op de wielerliefhebbers zijn er meerdere fietswinkels en servicepunten voor onderhoud. Het aanbod is er breed, zowel race, gravel als MTB. We ontdekken al snel dat dit allesbehalve een slaapstadje is tijdens de zomer. Er is naast het fietsen genoeg te zien en te doen.
Koolhydraten stapelen vooraf
Nog voordat we een meter gefietst hebben, we uitgenodigd om te gaan eten bij restaurant LE80, een vrij hippe plek direct aan het begin van de grote winkelstraat. Het aanbod is hier super, zeker als je koolhydraten wil stapelen: verschillende soorten burgers en pasta’s, waar ook de vegetarier goed aan zijn trekken komt. Een DJ zorgt hier voor entertainment terwijl je eet en of het direct bijdraagt aan de kwaliteit weten we niet, maar het eten is echt lekker.
Dag 1: Het is Koers!
De eerste dag van L’echappée du Col de la Loze is een koers van 67,3 km met bijna 2600 hoogtemeters. We verzamelen ons in het hart van Méribel. Het weer is prachtig zomers en het beloofd een prima fietsdag te worden. De organisatie heeft hier een tent geplaatst en we krijgen vanuit daar ons startnummer en transponder uitgereikt. Om 9 uur tellen we af en is het KOERS. We dalen in peloton vanuit Méribel af richting Bridges les-Bains. Dat is een afdaling van bijna 15 kilometer. Heerlijk om er even in te komen. Fietsen in Méribel is echt mooi!
Franse dorpjes, venijnige klimmetjes
Vandaar uit is het op en neer door kleine Franse dorpjes en over fijne korte klimmetjes richting Bozel. Onderweg zijn er vrijwilligers die zorgen voor de veiligheid van de deelnemers en ook worden we voorzien van eten en drinken. Vanuit Bozel klimmen we richting Champagny-en-Vanoise en vandaar uit richting Courchevel om uit eindelijke bovenin Méribel Mottaret te finishen. De prijsuitreiking vindt plaats bij het in Méribel Mottaret en niemand minder dan Thomas Voeckler (ambassadeur van Méribel) reikt de prijzen uit. Vandaag is er een Belgische winnaar en die heeft het parcours in een verbluffende tijd afgelegd. Wij genieten van de zon en de omgeving. Het was een prachtige warme dag, met veel fietsen en klimmen. Als afsluiter pakken we nog even een een goede espresso en lunch bij café Jacks in het hart van Méribel. Dit café is een echte aanrader voor goede koffie 😉
De avond valt
Als we na de eerste etappe goed en wel zijn omgekleed, wacht bij het Italiaans restaurant FIFI een heerlijk diner op ons. FIFI ligt iets hoger dan het centrum van Méribel en is een oud verbouwd 18e -eeuws gebouw. De antipasti en hoofdgerechten gaan er zeer goed in. De haute cuisine zal ons goed doen voor morgen. Na ons diner rijden we nog door naar het begin van (het autovrije gedeelte) van de Col de la Loze. Dit is ook de plek waar in de Tour de France Vingegaard wegreed bij Pogacar en voor ons de inspiratie en motivatie om morgen te knallen bergop. Nu maar hopen dat de benen er morgen ook zo over denken. Ook s ’avonds na zonsondergang ziet Méribel er prachtig uit. Met de typische Franse Alpenhuisjes en de fraaie verlichting en uiteraard de bergtoppen om ons heen.
HET IS KOERS DAG 2
We verzamelen ons weer in het hart van Méribel, klaar voor de 10,1 km klimmen de Col de la Loze op. Het is even voor 9 uur in de ochtend en nu al aardig warm. Na een laatste dubbele espresso bij café Jacks gaan Sjoerd en ik richting de start. Hier ontmoeten we Thomas Voeckler die vandaag als ambassadeur ook meefietst. Na een kort praatje en uiteraard een foto begint het aftellen en worden we afgeschoten.
Mooie opkomst
Met zo’n 100 deelnemers gaan we dwars door het centrum van Méribel. Het is mooi om te zien dat de wegen zijn afgezet en er geen verkeer is om ons te hinderen. Het is vanaf de start gelijk klimmen. Tot aan zo’n zeven kilometer tot de top begeven we ons in bewoond gebied en worden we met zijn allen aangemoedigd. Sjoerd en ik fietsen tot dan toe nog aardig bij elkaar in de buurt en we halen zelfs Thomas Voeckler in. Wel merk ik dat mijn hartslag erg hoog ligt en herstel er niet direct inzit.
Steil is ook echt steil
Eenmaal het bewoonde gedeelte uit (Dit is het autoloze punt) komen we in een bosrijke omgeving met uitzicht over de bergtoppen en een golfbaan. Ze hebben zeker niet gelogen dat dit een steile klim is. Alhoewel mijn benen blijven gaan en er her en der mensen worden ingehaald is het echt hard werken deze dag. Vanuit het bosgedeelte kom je in een meer open stuk en op iets meer dan 2100 meter hoogte heeft dat een fantastisch uitzicht over de vallei. Alhoewel is aandacht heb voor de omgeving merk ik ook dat de energie langzaam uit mijn benen verdwijnt. Sjoerd die ik inmiddels op een aardige afstand had gefietst is mij aan het binnen hengelen. Die heeft kennelijk een betere dag dan ik, maar ik laat me niet kennen en geef nog een keertje gas tegen die steile flanken op.
Haastige spoed…
Dat moet ik dus op iets minder dan 2 kilometer voor de top bekopen. De warmte, de hoge ademhaling en het “in het rood fietsen” eist zijn tol. Ik moet echt even op adem komen. Sjoerd haalt me ondertussen in en zelfs Thomas Voeckler komt weer voorbij. Na enige tijd “genieten van het uitzicht” besluit ik door te zetten naar de finish. Daarboven kom ik uitgeput aan. Het was maar 10 kilometer maar voelt als veel meer. Op de top is er een finishboog, hekken en een DJ die met goede beats de renners over de streep trekt. Het gevoel van deze reus te hebben bedwongen is wel magisch te noemen.
Adembenemend
Als ik me eenmaal wat beter voel merk ik mijn omgeving op. Besneeuwde toppen, een helder blauw meer en de Mont Blanc als uit zicht is wat we voorgeschoteld krijgen tijdens de barbecue en prijsuitreiking. Wederom is onze Belgische vriend de snelste met een gemiddelde van rond de 15 kilometer per uur is verbluffend te noemen. De laatste 300 meter alleen al waren 20,9%. We doen ons te goed aan drinken, foto’s maken en alle lekkernijen die we aangeboden krijgen alvorens de afdaling terug naar Méribel te nemen. Tijdens de afdaling spreek ik iets af met mezelf. Het was afzien maar het uitzicht en de uitdaging zijn groots, dus deze moet zeker nog een keertje gedaan worden. Als ik nog een keer ga fietsen in Méribel dan toch nog een keer (de Echappee) Col de la Loze.
Auto, Trein, Vliegtuig: jij kunt kiezen
Ga jij fietsen in Méribel? Dan heb je meerdere manieren om in de regio Les Trois Vallées te komen ben je vanuit Nederland ongeveer 10 uur onderweg met de auto. Uiteraard kun je ook met de trein reizen, waarbij je via Brussel en Parijs het meest gemakkelijk in Moutiers komt. Dat is dan nog maar een kort stukje met de bus en ook deze reis is ongeveer 10 uur. Het vliegtuig brengt je van Amsterdam naar Lyon en ben je vanaf daar nog even onderweg naar Méribel. Al met al is het een dag reizen, wat normaal is voor een trip naar deze regionen.
Méribel slaapt nooit
Als je het mij vraagt is Méribel zeker de moeite waard om heen te gaan voor een fietsvakantie. Niet allen de Col de La loze biedt een uitdaging in deze omgeving. Er is genoeg te ontdekken op de fiets en aan goede eet of drinkgelegenheden zal het zeker niet liggen. En zeg nou zelf, er is niets mooiers dan zelf ervaren hoe grootheden als Vingegaard en Pocajar hier hebben gestreden.
