Het C-woord, waar we eigenlijk nooit meer over willen spreken en waar we in 2020 en 2021 zo veel last van hebben gehad brengt ons ook mooie dingen! Een groepje wegwielrenners in de omgeving van Treviso besloot om in deze periode de dingen eens helemaal anders te doen. De wereld stond toch al op z’n kop. Dus in plaats van de fietsen met 28mm bandjes te pakken hebben ze hun gravelbikes uit de schuur gehaald, op zoek naar paden waar ze zelf ook nog niet eerder hebben gereden.
Lees ook: Droombestemming VIA FRANCIGENA
De wegen en de verborgen parels die ze daarbij ontdekten hebben ze in kaart gebracht en de mooiste routes van gemaakt. In deze provincie, waarin de aandacht van toeristen vooral uitgaat naar de stad Venetië, blijkt meer dan 5.000 kilometer aan gravel paden te liggen. 5.000 kilometer! Geen wonder dat de eerste twee edities van het WK Gravel in deze regio werden gehouden. Dat betekent overigens niet dat je hier alleen maar heen kunt als je keihard kan fietsen. De routes zijn heel uiteenlopend; naar het noorden de heuvels in, of naar het zuiden in de vallei. Ja, de heuvels zijn stijl, maar wel kort. Fietsers van elk niveau kunnen hier hun lol op.
De Prosecco Hills
Op de eerste dag, rijdt ons fietsgroepje naar het noorden en komen we al snel in de heuvels terecht. Hier rijd je letterlijk door de wijngaarden, op en af. Extra leuk dat het nu (oktober) precies oogstseizoen is, dus we worden telkens weer begroet door de wijnboeren en druivenplukkers. De trekkers met aanhangers vol druiven rijden af en aan. Ik vraag aan onze tourguide of we hier überhaupt mogen fietsen, want het voelt alsof ik op privéterrein rijd. Ricky legt uit dat er nauwelijks private wegen zijn in Italië en dat ze anders duidelijk zijn aangegeven. Goed om te weten, want zelf zou ik sommige wegen niet zijn ingeslagen. En dan blijf je jammer genoeg vooral op de grote wegen. Vooral lekker tussen de ranken door dus!
Perfect voor de gravelaars en levensgenieters: geen koffie stop maar een prosecco stop. Bereid je voor op een heerlijke fles bubbels voor nog geen vijf euro per fles en een plankje met kaasjes en vleeswaren. Appeltaart haal ik wel weer bij de Proloog in Nederland. Hier accepteer ik wel dat ik na de lunch niet meer zo hard ga als ervoor.
De heuvels zijn kort en stijl, in de eerste 25 kilometer hebben we al ruim 400 hoogtemeters te pakken, maar de ondergronden en paden zijn niet technisch. We rijden over relatief brede wegen en het gravel is Strade Bianche-waardig. Hier en daar een uitzondering: één van de MTB’ers uit de groep vind de afdaling op zo’n gekke gravelfiets maar onstabiel.
De stad met 100 horizonnen
We gaan vandaag op stedentrip. Vanuit Montebelluna rijden we via de slagvelden van de Eerste Wereldoorlog, waar we ook kort de loopgraven bezoeken, en via de Asolo Hills naar het stadje Asolo. Het blijkt een stadje met een rijke geschiedenis, waar prinsessen en poëten hebben gewoond en waar de kans bestaat dat je George Clooney tegen het lijf fietst. Asolo heeft de bijnaam “Stad met 100 horizonnen” omdat het uitzicht vanuit elk uitzichtpunt compleet anders is. Doorheen fietsen kan, stoppen is beter. Op het centrale plein zit namelijk Porchetta a Manetta, de vaste lunchplek voor wielrenners uit de omgeving. Hun specialiteit is een broodje met de beroemde porchetta (dun gesneden plakjes varkensvlees) en een koud biertje. Ik leer na de lunch het kaartspelletje Scopa! met speciale Venetiaanse kaarten en weet al; ik ga hier straks weer met echte cafébenen weg.
Next level gravel
We rijden door naar één van de vele villa’s in de omgeving: Villa Barbero, ontworpen door de bekende architect Palladio. Wat mij betreft een bezoekje waard, maar ik kan me goed voorstellen dat je tijdens een fietsrit niet te lang wilt stoppen. Geen probleem hoor, want nadat je omhoog bent geslingerd tussen de cypressen en op de grote weg uitkomt, is de villa zó gebouwd, perfect symmetrisch, dat je zelfs vanaf de weg kunt zien hoe groot het eigenlijk is. Rijd je wat verder door dan kom je langs de kapel die bij de villa hoort of één van de andere grote imposante huizen.
Waar we de dag begonnen over de velden van WOI eindigen we de rit op “La Tradotta”; een aangelegd gravelfietspad dat de oorspronkelijke spoorlijn volgt tussen Montebelluna en Susegana die tijdens de oorlog werd gebruikt voor militaire goederentransporten. Het is een toeristisch pad, dus niet technisch of uitdagend, maar is het wel heerlijk cruisen. Oh, en pas op voor je hoofd als je het kleine tunneltje door moet!
Naar de bron van de Sile rivier
We laten de heuvels achter ons, meer naar het zuiden is het landschap een stuk vlakker. Vlak als in; in een rondje van 50 kilometer zitten slechts 100 verticale meters. We beginnen de dag in Treviso en gebruiken het fietspad om naar de rivier te rijden. Ja het is gravel, maar door de vele wegovergangen, met slingerhekjes rijd het niet echt lekker door. Onze local zegt dat dit toch de snelste en veiligste route is, dus daar luisteren we maar naar! Als we bij de rivier zijn hebben we van alles wat: velden, bossen, bruggen tot we bij het moeras aankomen waar de bron van rivier De Sile is. In m’n hoofd heb ik de rivieroorsprong blijkbaar zwaar geromantiseerd, want ik zou de plas met het bubbelende smerige water voorbij zijn gelopen als ik niet wist dat dit de bron was. Gebruik het dus vooral als aanleiding van een leuke fietsroute, en niet als doel van de tocht.
Bomen die tot aan de hemel rijken
Even later komen we langs een groepje bomen. Werkelijk enorme bomen. Dit blijken monumentale bomen te zijn die koste wat het kost beschermt worden. Vanwege de tijd kunnen we helaas niet langs meer van de bomen rijden, maar er is een speciale fietsroute gemaakt die al deze monumenten aandoet. Vet. Niet alleen bij de bomen, maar overal waar we langs rijden heeft Ricky een verhaal klaar en vertelt hij over welke routes je nog meer allemaal in de buurt kunt rijden. Zoals ik al schreef ligt in de regio zó veel kilometer aan gravelwegen dat het ook niet gek is dat ik overal meer van wil weten. Die mooie routes uit de omgeving zijn gelukkig heel gemakkelijk beschikbaar via de site van Gravel Veneto
Mijn tip voor gravellen in Veneto: neem er de tijd voor, geniet van de echte Italiaanse cultuur: de villa’s, de dorpjes, de prosecco en het lekkere eten. Wat je hier fietst is misschien niet episch, en je hoeft er niet als een halve prof voor getraind te zijn, maar de uitzichten zijn romantisch en de wegen knisperen zo heerlijk. Juist daarom is dit de ultieme ontspannen fietsbestemming!
