Terwijl de profrenners als echte leeuwen en leeuwinnen over de Vlaamse heuvels jagen, hebben wij ons gesetteld in het prachtige Flandrien Hotel in Parike, onder de rook van Geraardsbergen. Ons doel hier? Even leven als een prof, inclusief goede verzorging, heerlijk eten en dat alles in het hart van de koers. Want Vlaanderen ademt fietsen. In Dagboek Vlaanderen nemen we je mee op ons avontuur over ‘de muur’, over de Kanarieberg, de Oude Kwaremont en wanen wij ons voor even prof. Voor een weekend. Lees je mee?
Warm welkom
Terwijl de navigatie aangeeft dat we echt linksaf moeten, kijken Neal en ik elkaar aan. Dit weggetje? Nou vooruit dan maar. We rijden door het akkerland, net voorbij Brakel. Hier is in de wijde omgeving eigenlijk niets te vinden, als je niets met fietsen hebt. Na een paar keer links-rechts-links komen we bij een kleine rotonde in Parike en daar ligt onze bestemming. The Home Away From Home For Cyclists, het prachtige Flandrien Hotel, gerund door Jamie Anderson en voormalig sportief directeur Bernard Moerman. We draaien de binnenplaats op en alles ademt koers. De prachtige mural met beeltenis van Briek Schotte en Alan Peiper, de voormalige Peugeot Team auto. Jamie ontvangt ons met open armen en eigenlijk alles wat we zien is ‘fiets’.
Museum – Gallery & more
Terwijl Jamie ons uitleg geeft over de ins & outs van het hotel word ik zelf een beetje afgeleid door alles om mij heen. Links en rechts hangen prachtige schilderijen, foto’s, ingelijste affiches en ik kan nergens kijken zonder een fiets uit de historische fietscollectie van het hotel te zien. Fietsen met een verhaal, waarover later meer. We checken in, gaan aan de slag met de voorbereiding om de rest van de gasten te ontvangen en ondertussen maken we maar een lekkere koffie. Tot zover kan het niet beter
Route van vandaag
Er is één plek in Vlaanderen die heilig is. Nee, dat is niet het huis van Johan Museeuw, de leeuw van Vlaanderen, of Eddy Merckx, de kannibaal. De kapelmuur in Geraardsbergen, of kortweg ‘de Muur’ is hét monument in het monument: de Ronde van Vlaanderen. Helaas zit deze beklimming niet altijd meer in de route, maar toch. Iedereen moet hier een keer omhoog zijn gereden. Vanuit het hotel is het slechts acht kilometer naar de voet.
Klaar maken
Terwijl iedereen binnendruppelt, totaal zijn er 15 aanwezigen op dit event. Het weer is fantastisch, iedereen is helemaal er klaar voor en kan niet wachten om de Muur te beklimmen. Sterke verhalen genoeg, maar we zullen zien wat daarvan over is bovenop de top. We hebben hier de ruimte om nog even aan de fiets te sleutelen, alles is aanwezig en zo zijn we werkelijk klaar als profs. Na een korte intro door Neal en uitleg van de regels en principes van het rijden in een groep rollen we het Vlaamse land in. Let’s go!
Lek!
Al na vier kilometer is de eerste ‘depannage’ nodig. De wegen zijn goed, maar toch liggen er wat steentjes en zodoende hebben we de eerste platte tube. Gelukkig hebben we alles bij ons en kunnen we na een pitstop weer onderweg. Met de groep rijden we naar de voet van de muur en iedereen is een klein beetje uitgelaten. Het gaat beginnen!
De muur
De kapelmuur van Geraardsbergen leidt van uit het centrum van het kleine stadje omhoog naar de Kapel. Bovenop staat het prachtige heiligdom. Daar waar Tom Boonen geparkeerd leek te staan toen Fabian Cancellara aanzette. Hier wil iedereen staan tijdens een doorkomst van een wedstrijd. De beklimming zelf is 1200 meter lang en vanuit het centrum volg je de bordjes ‘muur’. Easy does it. De eerste 200 meter zijn relatief goed te doen, maar dan gaat het snel steil omhoog en vanaf 400 meter tot de finish is het 10 procent en meer wat je te wachten staat. ‘Dat is toch niet heel steil?’ hoor ik sommigen nu zeggen. Nee, dat klopt. Het belangrijkste is dat er kasseien op dit klimmetje liggen. Dat maakt alles anders.
Verder door het landschap
Na een korte afdaling waar een paar mooie bochten inzitten om aan jouw daaltechniek te werken. Daarna rijden we door typisch Vlaamse dorpjes. Een kerk, een kroeg en een frituur. Het ademt hier cultuur. Wielercultuur. We draaien over een minder inspirerend stuk weg. Om de overbrugging richting Taaienberg en Kanarieberg te maken moeten we een stuk langs de grote N weg. We zijn hier de grens met Wallonië overgestoken en hoe bizar ook, dat merk je zonder dat je het hebt gezien. De weg is dramatisch. Na een paar kilometer zien we rechts langs de weg een bord: de Provincie Vlaanderen heet u welkom. Het wegdek is gelijk verbeterd.
Kanarie- en Taaienberg
De route van vandaag leidt ons naar de voet van de Kanarieberg. We rijden ‘m niet omhoog, want dan moeten we met een lus weer richting de Taaienberg en dat is juist wat we willen. Op het moment dat we in deze omgeving rijden is ook de E3 prijs in volle gang. De helikopter hangt dichtbij in de lucht. Een paar keer denken we dat de koers ons inhaalt, maar wij rijden net een andere route. Het grote voordeel? Langs onze route zitten mensen te wachten op de koers en op de Taaienberg is het parcours afgehekt en staan mensen ons aan te moedigen. Dat is ook wel even nodig om boven te komen. 600 meter lang aan 7,8 procent gemiddeld met uitschieters. Voldaan komen we boven. Het is echt genieten en dit detail dat je denkt over een parkoers te rijden, voegt wat extra’s toe aan het ‘pro for a weekend’ gevoel.
Back home
Na de Taaienberg is de route nog heerlijk golvend. We passeren de dorpjes en gehuchten als Opbrakel, Nederbrakel om uiteindelijk voldaan na een rit van bijna 60 kilometer de binnenplaats van het Flandrien Hotel op te draaien. Daar worden we weer warm welkom geheten door Bernard en Jamie. Tapas wordt geserveerd en de finale van de koers is live op tv in het clubhouse. Terwijl een aantal van ons nog wat kleine aanpassingen doen aan hun fiets, worden de eerste Kwaremont biertjes soldaat gemaakt. Of een Recup van Bidon, want je moet nog fit zijn voor morgen! Dagboek Vlaanderen neemt je ook dan weer mee op reis.
