België mag zich met recht een echt fietsland noemen. Dit zit hem niet in de goede voorzieningen voor fietsers wanneer je door de stad Antwerpen of Brussel fietst maar vooral in het feit dat het hele land ‘on hold’ staat wanneer de voorjaarsklassiekers worden verreden. Vandaag hoop ik iets van deze sfeer mee te krijgen tijdens Luik-Bastenaken-Luik, althans een gedeelte ervan. We rijden een deel van deze klassieker om te ervaren wat de profs ook ervaren op onze eigen bescheiden manier.
Tekst & foto’s: Erwin & Erwin / Mountainhighchasers.com
Een bijzondere ontmoeting
Al vroeg in de ochtend stappen we in de auto. We rijden stilzwijgend door het heuvelachtige landschap richting Luik. De regen slaat hard tegen het raam en de wolken worden alleen maar donkerder. Hoe dichter wij bij Luik komen hoe chagrijniger. De omgeving helpt hier ook niet aan mee. Waar we zojuist nog door het mooie landschap reden, rijden we nu langs oude industrie en een vieze rivier. Maar eerlijk is eerlijk, we gaan vandaag Luik-Bastenaken-Luik fietsen. Dus rug recht en fietsen uit de auto. Met de bekende wielerpraat en opbeurende grappen stappen we lachend op de fiets richting de start. We zijn al nat geregend, dat wel, maar we hebben er zin.
Enthousiast aan de start
Bij de start aangekomen worden we nog enthousiaster dan anders….andere Erwin ziet een oude bekende. Ik heb geen idee en loop rustig achter hem aan, pas wanneer hij de hand schudt van een oudere meneer en hem gedag zegt met ‘Goedemorgen meneer Merckx’ gaat ook mijn hart iets sneller kloppen. Misschien wel de grootste renner aller tijden staat hier alleen, zonder pers, zonder gillende fans, gewoon op zijn gemak te genieten van de fietsliefhebbers om hem heen. Dat zie ik meneer Messi nog niet zo snel doen.
Nadat meneer Merckx met ons op de foto is geweest en de startnummers bevestigd zijn klikken we in de pedalen en rijden we een kletsnat Luik door. Zo nu en dan wisselen we wat woorden maar het is vooral de juiste modus vinden in dit weer. Eenmaal nat is nat, dus wat heeft het voor zin om hierover in te zitten.
Waar industrie overgaat in een speeltuin
Om eerlijk te zijn worden we niet direct (los van de regen) enthousiast van de omgeving, de route blijft wat hangen in en om de stad waar nog veel sporen te zien zijn van de industrie. Al vroeg werden de eerste steenkolenmijnen hier gebouwd en daar is het landschap niet mooier van geworden.
De eerste 60 kilometer gaat veelal over lange rechte wegen richting het glooiende landschap. Uiteindelijk wordt alles anders en kunnen we genieten van een echte speeltuin voor fietsers. Stevige korte klimmetjes en mooie slingerende wegen door het landschap van de Belgische Ardennen. Het blijft wel België dus het wegdek is niet altijd even strak.
De scherprechter
De klim waar we naar hebben uitgekeken komt eraan, La Redoute! De weg begint te stijgen en het bordje langs de route verklapt dat dit de La Redoute moet zijn. We wilden vandaag de sfeer proeven die dit land met zich meebrengt tijdens de voorjaarsklassieker. Je hoopt daarom op honderden mensen langs de kant, een rennende duivel en vlaggen die aan je stuur blijven hangen net voordat je de bocht instuurt. Helaas, niets van dit alles. Het weer zal hier wel een rol bij hebben gespeeld. Desalniettemin voelen we ons toch een beetje prof. De La Redoute is vaak een plek waar deze klassieker wordt opengebroken, het publiek weet dit en wil daarom op de eerste rij staan. Het gevolg, rijen campers langs de klim met wapperende vlaggen op het dak.
Wegdek onherkenbaar
Ook het wegdek is niet meer te herkennen door alle aanmoedigingen die op het asfalt zijn gekliederd. De Phillip Gilbert fan-club heeft er een dagje uit van gemaakt, Phil, Phil, Phil! Om de campers, en de bestuurders, toch iets te geven staan we op de pedalen. Inmiddels stijgt het hier richting de 10%. Ik haak in het wiel en samen rijden we langs de eerste campers. Al snel merk ik dat dit tempo te hoog is en ik laat lopen. 100 kilometer in de regen gaat je niet in de ‘koude’ kleren zitten, dus het is een kwestie van stampen! Behalve Gilbert zie ik ook Mollema, Nibali, Van Aert en Evenepoel voorbij komen. Met een beetje fantasie rijd ik deze mannen op een gaatje en los ik andere Erwin. Ik probeer te temporiseren en deze mannen later op te vangen, je moet wat.
Hoger, steiler, verder
De stijgingspercentages liegen er niet om, langzaam loopt het op naar de 14% en kleine stroompjes water lopen over het wegdek naar beneden. Het is hier te smal en te steil voor de campers dus rij ik nu langs de hekken omhoog en haal ik zo nu en dan medeklimmers in. Halverwege mag de spanning even van de benen, van 14% wordt het even 7% maar al snel loopt de teller weer terug naar 14%. Een schijnbeweging van deze klim, het maakt het er niet makkelijker op.
Rintje, jij hier?
Terwijl ik mijzelf naar boven worstel schrik ik van een renner die met een noodvaart langszij komt. Even dacht ik de beer uit Lemmer te herkennen, een grote blonde meneer met een Aegon pak uit de jaren 90. Het zal hem wel niet geweest zijn maar hij gaat in een indrukwekkend tempo naar boven, zeker als je het afzet langs de cyclisten die deze klim te voet af moeten maken. Terwijl ik het wiel van de beer uit Lemmer snel uit het zicht zie verdwijnen verschijnt de boog aan de horizon. De boog die het einde van deze klim bestempeld, met een laatste inspanning rol ik onder de boog door waar Erwin R. mij op staat te wachten.
Afdalen
Zonder iets te zeggen raken onze vuisten elkaar op een vriendschappelijke manier en dalen we de Redoute aan de andere zijde af. Eenmaal op adem gekomen bespreken we de klim en komen we tot de conclusie dat het een behoorlijk taaie is. Eentje die er vanaf de kant erg vriendelijke uitziet maar in het echt behoorlijk kan verrassen. Waarom heb ik dit niet aan Eddy Merckx zelf gevraagd, als iemand zich niet liet verrassen op de Redoute, dan was hij het wel. Maar hoe dan ook, vanavond met het boek op schoot op de bank met de voetjes op tafel.
Historie op zijn best
Eerlijk is eerlijk, het is niet de mooiste omgeving om in te fietsen. Wanneer wij zelf een route zouden tekenen door de Ardennen laten we de ‘steden’ ver links liggen en blijven we in de indrukwekkende natuur van wat de Ardennen wel te bieden hebben. Waarom dan toch deze route rijden? Het is de geschiedenis, verhalen zijn geschreven en helden gemaakt (of gebroken)! LBL of ook wel ‘La Doyenne’ (de oude dame) is één van de vijf wielermonumenten en dat alleen al is reden genoeg om deze route een keer te rijden. Samen met je fietsvrienden/vriendinnen ervaren hoe het is om als prof door ‘het fietsland’ bij uitstek te kunnen fietsen. Het zijn de verhalen die de beleving mooi maken en de ervaring rijker. Wat ons betreft daarom zeker een ‘must do’!
