Elk jaar in de maand april is Zuid-Limburg voor één weekend het epicentrum van de Nederlandse wielerscene. Sinds decennia wordt dan de Amstel Gold Race verreden. Het beste wat Zuid-Limburg te bieden heeft. Vroeger ging ik hier vaak op vakantie, in de omgeving van Eys en de beruchte Eyserbosweg. Bij Gulpen en de Gulpenerberg. In Slenaken, onderaan de Loorberg, ligt een complete familiegeschiedenis. Om over de Keuterberg (nu niet in de race) en de Cauberg nog maar te zwijgen. Verhalen te over. Ik neem jullie even mee over een aantal mooie beklimmingen, aan de hand van een paar persoonlijke anecdotes.
tekst: Sander Kolsloot
Camerig
Het moet het jaar 1992 zijn geweest dat ik voor het eerst kennismaakte met de Camerig. Als gezin gingen wij nooit heel ver op vakantie, dus dit was voor mij een serieuze berg. Vanuit Epen rijden we omhoog en ik zal die prachtige hairpin niet snel vergeten. Het uitzicht over het dal is ook mooi. Ik hoor het mijn ouders nog zeggen: ‘hier een huis hebben is toch geweldig’. Dat is nooit gebeurd. Wat ik mij ook zal herinneren? Het ijs bij de Wingbergerhoeve is een familiefavoriet gebleven. Wat wil je, toentertijd 2,50 voor vijf (!) bolletjes. De klim zelf ligt op ruim 150 kilometer van de finish, dus zal waarschijnlijk niet beslissend zijn. Met 4,7 kilometer lengte en een paar venijnige stukken is het geen makkelijk klimmetje.
Cauberg
Ondanks dat de Cauberg niet de steilste, niet de langste en niet de moeilijkste klim is, heeft deze strook vanuit het stadje Valkenburg een haast mytische status. Voor de Belgen is dit ‘Gilbert territorium’. Jan Raas kwam hier ook graag. De Kneet viel bovenop de Cauberg in de armen van De Mart. Voor mij is de Cauberg er eentje van twee verhalen. Mijn eerste kennismaking op de fiets was er eentje om snel te vergeten. Het was harken. Ik heb ook nooit nagedacht waar ik moest versnellen. Het was boven komen. Mijn andere ervaring? Ja, die uit 1998. Stromende regen. WK Valkenburg. De lange gestalte van Herman Wijffels. Een boze moeder en de rest is historie. (lees het hier!) Genieten en schreeuwen naar Michael Boogerd. Italianen achter ons die enkel ‘Michele!’ riepen. De oranje Rabo zee. Wat een bizar mooie herinnering.
Loorberg
Zoals eerder gezegd. Hier ligt familiehistorie. In 1993 trouwde mijn nichtje in de kerk van Slenaken. Jaar in, jaar uit kwamen wij in dit dorpje, soms voor een vakantie, soms voor een dagje uit. Cafetaria ’t Brugske, onderaan de Loorberg was vaste prik. In 2016 reed ik samen met m’n broer de Volta Limburg Classic. Dat ik hem toen nog omhoog moest duwen had ik niet verwacht. De Loorberg is een heerlijke loper. Echt een traningsklimmetje. Fijn dus voor een peloton om even uit te bollen. Dit jaar, in 2022, is het daarna opletten geblazen, want ze duiken daarna de Koning van Spanje af, richting de Gulperberg. Dat wordt wringen.
Bemelerberg
Het wereldkampioenschap van 1998 loopt als een rode draad door mijn wielerfan bestaan. We waren vier dagen in deze omgeving. Op de Bemelerberg stonden we tijdens de dameswedstrijd bij een cafeetje. Daar kwam ‘ons Leontien’ langs. Wat een kakafonie aan geluid toen zij voorbij kwam. De wegwedstrijd en de tijdrit waren bizar wat dat betreft. ‘Tinus’ won goud en zilver. Het café ging uit z’n dak. Wij ook en dat toen nog zonder bier van de sponsor. Met krap een kilometer aan 5% gemiddeld en een piekje van 7,4% is dit zeker geen moeilijke klim. Maar gezien de ligging in de koers van 2022 is deze niet te missen.
Eyserbosweg
Vele jaren vanaf 1995 tot 2005 heb ik hier gestaan. Boven aan de Eyserbosweg. We maakten er een sport van om bij de vele lussen van de Amstel Gold Race op zoveel mogelijk plekken de koers te zien. Wanneer je goed je best deed, kon je zes tot zeven keer de koers zien. De laatste plek was dan Eyserbosweg, met soms nog een sprintrace richting Maastricht. Daar waar ‘Boogie’ Lance klopte in die beruchte sprint. Ik herinner mij vooral nog dat we vanuit Ubachsberg een tussendoor weg pakten, en daarna in het knollenveld de auto parkeerden. Rennen naar de top. Precies op het punt waar de weg iets afvlakte, daar stonden we. En daar kwamen ze en Boogerd zat mee vooraan. Zo fantastisch. Een kilometer aan bijna 10 procent met uitschieters richting 17,5 procent. Dit is de echte kuitenbijter en scherprechter.
Keutenberg
Moeten we het nog over deze pukkel hebben? De steilste meters in Nederland, met 22%. Hier harkt iedereen omhoog. Dus dit is nooit goed. Het is niet in de finale lus, maar je zult hier wellicht de kaf van het koren kunnen scheiden. Hij is slechts 1200 meter lang, maar de eerste 400 meter zijn de allermoeilijkste en de zwaarste.
Route van de AGR 2022
De Route van de Amstel Gold Race van 2022 vind je hieronder. Het wordt een prachtige tocht.
