Als wij op onze tweede dag in Freiburg aan het ontbijt verschijnen, doet de zon buiten al aardig zijn werk. Hoewel de temperatuur nog mee valt, is een nieuwe tropische dag aanstaande. We discussiëren nog even over de route, maar al snel wordt duidelijk: we gaan ‘De Kandel’ beklimmen. Een van de hoogtepunten hier rondom Freiburg. Net iets na acht uur, als we een prima wielrenners ontbijt van eieren, yoghurt met granola en fruit plus een kop koffie hebben gedronken, stappen we op de fiets. Oostwaarts dus, richting het Zwarte Woud met deze fietsroute vanuit Freiburg
tekst: Sander Kolsloot – Foto’s: Sander Kolsloot – Mark Heij – Dennis Knuist
Dichtbij de natuur
Ons hotel zit aan de zuidoost kant van de stad en als we de route aanvangen rijden we binnen mum van tijd in de natuur. Waar we de dag ervoor een lang stuk langs de rivier reden, maar wel binnen de stadsgrenzen, is het nu vrij rap gedaan met de urbane omgeving. In de verte liggen de bergen op ons te wachten. Het fietspad is heerlijk breed en met de niet al te warme zon is het op en top genieten. Na een kleine 10 kilometer draaien we naar links. Wahoo roept gelijk: ‘klimmen!’ Met 17 kilometer voor de boeg aan een gemiddelde van 4,5 procent is het een heerlijke lange loper. Let wel op: er zit een stukje afdaling in, dus het klimgemiddelde zal iets hoger zijn.
Alpen, Dolomieten of toch gewoon Duitsland?
Zodra de klim echt begint moet ik een paar keer met m’n ogen knipperen. Ben ik aan het dromen? Ben ik Duitsland of toch in een ander Alpenland, of toch stiekem in Italië? Het is een prachtige afwisseling van alpenweides en mooie rotswanden. het voelt aan als de typische Alpenklim. Hoewel we dus niet officieel in de Alpen zijn. Bijzonder en dat op slechts 6,5 uur rijden van Utrecht. Met de trein ben je er zelfs in onder de zes uur. Het eerste deel van de klim is er echt even om warm te draaien. De percentages komen nauwelijks boven de vijf procent en we kunnen dus goed bijpraten, foto’s maken en genieten van de omgeving. Traditionele boerderijen en kleine dorpjes wisselen elkaar af. Met namen als St. Peter en Sägendobel waan je je wel weer echt in Duitsland. De bebossing biedt voldoende bescherming tegen de brandende zon, hoewel je er niet aan ontkomt om stukken in het open veld te rijden.
Het echte werk
Na St. Peter begint het echte werk. Hier krijgen we ook de eerste haarspeldbochten voorgeschoteld, vaak een teken dat de percentages richting dubbele cijfers gaan. Het blijft vrij groen en dat zal bijna tot aan de top zo zijn. Die top ligt op slechts 1200 meter, maar om daar te komen moet je wel een paar stevig steile stukken overbruggen. Hier tikt de meter maximaal elf procent aan, met een kilometer aan gemiddeld negen procent. Dat is geen sinecure. Dit deel van de klim is ook een stuk onregelmatiger dan het eerste deel. Wat wel opvalt, is dat ondanks de lengte van ruim 17 kilometer, het niet als een taakstraf aanvoelt om hier omhoog te rijden. Het uitzicht op de top (bij het Bergkandel restaurant) doet ook een hoop! Helaas kunnen we niet de afdaling naar Waldkirch maken vanwege ‘springstofwerkzaamheden’. We draaien dus om.
Koffiestop in het Glottertal
Op de weg naar beneden maken Dennis en ik een kleine verandering in de route. Daarmee raken we onze fietsmaat Mark kwijt. Een kleine vorm van paniek neemt de overhand, gecombineerd met geen telefoonbereik zorgt ervoor dat we de weg terug omhoog maken. Wie weet ligt Mark wel in een greppel? Net voordat we een heuse zoektocht willen gaan starten, geeft de telefoon weer een aantal streepjes bereik. Na drie keer overgaan hoor ik de stem van Mark kraakhelder: ‘waar zijn jullie? Ik ben bij het hotel!’ Een zucht van verlichting. Dennis en ik maken de draai richting Glottertal, waar we na een heerlijk golvende afdaling een koffie- en taartstopje plannen. Bij Thomas Weiss is het genieten geblazen. Gecombineerd met een prijsniveau dat haast vooroorlogs lijkt, smaakt de cake en koffie extra lekker.
Oversteek naar Kaiserstuhl, de must-see in deze omgeving
We hadden de keus om richting Titisee te gaan, maar uiteindelijk overtuigen de plaatjes en google ons van de route richting Kaiserstuhl. De zogenaamde Texaspas, die we al eerder hebben benoemd, is ons hoofddoel. We zien wijnranken, mooie bochtenlijnen en een relatief eenvoudige klim. Let’s go. Eerst moeten we daarvoor wel de oversteek maken, dwars door de boerenvelden en om daadwerkelijk bij Kaiserstuhl te komen, moet je ook wat wijnranken overwinnen. Tip van de slager: wijnranken liggen tegen een heuvel en die heuvel is vaak steil. Resultaat: kuitenbijters waar de hoogtemeter dieprood van uitslaat. De plaatjes maken daarentegen weer een hoop goed. Mark volgt ons in de auto en wacht ons uiteindelijk op bij de Kaiserstuhl.
It doesn’t disappoint.
Op de plaatjes ziet het er al vrij aardig uit. Dat is een understatement. Eenmaal ter plaatse rijden we de korte Texaspas omhoog, naar de stoel van de Keizer. Want zo voelt het echt als we op het uitzichtspunt staan. Wat een prachtige plaat wordt ons voorgeschoteld. Wijnranken, haarspeldbochten, een vergezicht waar je even van staat te watertanden.
Even nog een detourtje
Na onze korte fotoshoot, het resultaat mag er zijn, gaan we weer richting Freiburg. De route die we hebben gekozen stuurt ons weer over een van de bekende heuvelruggetjes. Wat de routeplanner niet aangeeft, is dat we een paar kilometer lang over witte gravelstroken worden gestuurd….bergaf. Dat was niet helemaal de planning. Maar goed. We zijn niet voor één gat te vangen. Als we aan het einde van de afdaling bij een uitspanning komen, doen we nog 1 kop koffie. Als we willen afrekenen, volgt een kleine verrassing: hier kan alleen contact worden betaald. Daar sta je dan, met gezamenlijk ongeveer 6 betaalrekeningen, maar nul mogelijkheid om daadwerkelijk te betalen. Ach ja. De grap: ‘of we kunnen afwassen’ wordt zeker gemaakt. Gelukkig krijgen we een briefje met een rekeningnummer en kan alles worden geregeld. We keren weer huiswaarts.
Studentenstad Freiburg
Freiburg is een echte studentenstad. Het doet mij heel erg denken aan de verschillende Nederlandse studentensteden. Compact, overzichtelijk en er hangt een levendige sfeer. Burgemeester Lenferink van Leiden, de stad waar ik ooit studeerde, zei bij elke introductieweek dat de stad weer ging leven als de studenten terugkwamen van vakantie. Als wij een korte rondleiding krijgen langs een aantal hoogtepunten in de stad, o.a. de Münster (grote kerk), de nieuwe bibliotheek (architectonisch zeer interessant) en via de hoofdstraat en de stadspoorten komt de stad je echt tegemoet. Heerlijk dus om terug te komen na een lange dag fietsen en nog even een terrasje te pakken. Of een duik te nemen in de Dreisam, de rivier die de stad kenmerkt en ook verrijkt.
LEES OOK: Waanzinnig mooie fietsroute in Freiburg
Caffè Bicicletta – typisch Duits
Als we bijna terug zijn in het hotel, hebben we toch nog even wat malheur. Platte tube, even wisselen. Nu zijn we vlakbij hét fietscafé van Freiburg, Caffè Bicicletta. Een prima plek voor een espresso, een cappuccino of om je fiets nog even te repareren. We duiken even naar binnen. Eigenaar Martin Allmendinger is een fietsfanaat met een duidelijke mening. Over het leven, over fietsen, over koffie. Ook iemand die graag helpt. We mogen de werkplaats gebruiken, wat al snel uitmondt in een complete klussessie waarbij Martin niet te beroerd is om zijn handen te laten wapperen. We drinken een kop koffie (volgens locals de beste latte en cappuccino van Freiburg), een lokaal alcoholvrij brouwsel en we verhalen over de eigenaardigheden in het peloton. De beste plek voor een ‘boxenstopp’ zoals dat dan zo mooi heet.
