Terwijl ik vrolijk pratend de klim naar Lac de Tseuzier aanvat, zie ik aan mijn rechterhand, op een heuvel verderop een groot Christusbeeld. Niet zo groot als Christus de verlosser in Rio de Janeiro, maar ook weer niet zo klein dat je ‘m niet ziet in de verte. Een paar honderd meter links daarvan is een markant kerkje te zien. Het is een prachtig beeld, dat nog mooier wordt door het indrukwekkende bergpanorama daarachter. Dat ik gedurende de dag nog vaak aan dit beeld ga denken, kan ik dan nog niet bevroeden. Laat het vooral een mooie omlijsting zijn voor het fietsen in Crans-Montana. Waar wij met in totaal vier man prachtige cols aanvatten en vooral ook vechten tegen de hitte.
Mooie ontmoeting
Ruim een half jaar geleden zijn de Mountain High Chasers, Erwin & Erwin, ons komen versterken met hun inspirerende content. Wat heel grappig is: we hadden en hebben elkaar tot nu toe enkel nog per mail en telefoon gesproken. Vandaag treffen we elkaar onderaan de klim naar Tseuzier. Wat mij bijblijft: het is alsof we elkaar al jaren kennen. Vlotte gesprekken, waarbij de fiets vaak voor de verbinding zorgt. Mooie verhalen over klimmetjes, avonturen en ondertussen worden de slechte grappen van de schrijver ook weer van stal gehaald. Het is een goed begin zo.
De damregio
De regio Valais is enerzijds bekend vanwege de prachtige hoeveelheid bergen. Hier vind je de meeste 4000’ers van heel Zwitserland. Bijkomend verschijnsel zijn de stuwmeren (en dus de stuwdammen). Alleen al vanuit Crans-Montana kun je vele meren bereiken. O.a. Lac de Moiry, Lac des Dix en, het doel voor onze ochtend, Lac de Tseuzier. Alle meren hebben zo hun eigen uitstraling, maar je kunt er wel geld op inzetten dat je niet teleurgesteld wordt bij bovenkomst. Lac de Tseuzier is al in 1957 aangelegd . Helder blauw water wordt vastgehouden door een enorme lange dam, een van de langste van Zwitserland. Het is onderdeel van de elektra voorziening, maar het is ook een opslagbassin in case of emergency.
Steil omhoog en naar beneden
Fietsen in Zwitserland en specifiek fietsen in de regio Valais is anders dan de normale Alpencols of Dolomietenklimmetjes. Het is relatief smal, het is erg steil en door de ligging aan een vallei, heb je waanzinnige uitzichten. De klim naar Lac de Tseuzier is daarop geen uitzondering. Het is onregelmatigheid troef en minimaal kijk je tegen een procent of zeven a acht aan. Vaak schiet de teller naar de dubbele cijfers. De weg slingert omhoog en is soms net breed genoeg voor een auto en een fiets. Richting de top kom je een aantal tunneltjes tegen, soms met een blinde bocht. Goed om te onthouden ook voor de afdaling.
Open mond
Na een klim van een kleine 13 kilometer komen we boven op de dam. Tijdens de rit hebben we al met open mond gekeken naar het uitzicht, maar bovenop wordt dat nog dunnetjes overgedaan. Op zo’n dam rijden heeft altijd iets indrukwekkends. De combinatie van het blauwe water, de bergen op de achtergrond en aan de andere kant het diepe dal zorgt ervoor dat je ogen tekort komt. In de ranking met mooi damklimmen staat ie nog net onder Barrage d’Emosson, maar voor mij is het een mooie tweede
Koffielunch
Bovenop bij Lac de Tseuzier zit een typisch Zwitserse berghut. Zo eentje met een mooie raclette of een typische ‘valais cheese bord’ als eten. Grappig genoeg vandaag gesloten wegens gebrek aan water. We duiken de afdaling in richting het dorp en na wat zoeken komen we bij een tearoom/boulangerie in Ayent. De aanwezige gasten zijn al op de wijn overgegaan, maar wij laten ons verwennen met goede koffie en lokale lekkernijen. Het gezelschap van Erwin & Erwin doet ons goed. Wat een fijn begin van de dag! Nadat we de lokale horeca goed hebben gesponsord scheiden onze wegen. De Sanetschpas heb ik al eens eerder gedaan, die staat voor de Mountain High Chasers op het programma. Voor ons staat een oversteek naar de overkant van de vallei op het programma. Wij gaan de afdaling in richting Vercorin en Lac de Moiry.
Zwitserse klimmetjes
Als je een karakteristiek mag geven voor een klim in Zwitserland, dan is het waarschijnlijk steil. Dat staat los van alle zijweggetjes in dorpjes waar op het bordje 20%, 25% of zelfs 27% prijkt. Deze dag begonnen we ook met zo’n lekker opwarmertje. Voor de langere beklimmingen zie je dat ze meestal een onregelmatig stijgingspercentage hebben. Het gaat van vlak naar vijftien en weer terug. Je komt nooit echt lekker in een ritme. Voor een anti klimmer als ik is dat geen pretje. Ons middagprogramma heeft eigenlijk twee beklimmingen in zich: eerste moeten we ons naar boven weten te verplaatsen naar Vercorin. Een lieflijk Zwitsers dorpje waar buiten het seizoen weinig gebeurt. Na een klim van 8 kilometer aan gemiddeld acht procent wacht een langere afdaling die naar de voet van de echte beklimming naar Lac de Moiry voert. Dat is dertien kilometer die steeds steiler omhoog gaat. Pijnlijk.
Op de grill
Het is juni in Valais, maar het lijkt vol zomer. De zon staat hoog aan de blauwe hemel en heeft vrij spel op de wegen van het zuidelijke kanton. Christus de Verlosser blinkt in de zon als wij de vallei oversteken. Stiekem vraag ik ‘m om een beetje goede benen. Om wat goesting voor het komende deel. De oversteek van de vallei gaat vrij soepel en als we onderaan de beklimming richting Vercorin zijn voelt alles lekker aan. Alleen die zon begint wel warm te worden. Op de teller staat inmiddels 33 graden. Het begin van de klim heeft nog wat schaduw langs de kant van de weg. Hoe verder omhoog, hoe vaker ik naar links kijk, naar mijn grote vriend aan de overkant van de vallei. Hoe lang is het nog? Ik heb het gevoel compleet op de grill te liggen. Halverwege wordt het te veel en stop ik in de schaduw. Even afkoelen.
Goede keuze
Eigenlijk al op dat moment heb ik besloten om niet helemaal naar Lac de Moiry te rijden. Dat zijn in totaal 1000 hoogtemeters extra en in deze verzengende hitte gaat mij dat de kop kosten. Achteraf gezien een zeer goede keus. Het tweede deel richting Vercorin blijft maar boven de acht procent stijgen met uitschieters richting de twaalf en dertien. De Wahoo laat rode uitschieters zien. Gelukkig is er soms nog een beetje schaduw om te ontsnappen aan de brandende zon. Poeh. Dit had ik niet verwacht. De teller loopt op naar 36 (!) graden. Wellicht is dat de zon op de computer, maar het is een goede indicator. Laat dat gebakken ei maar komen. In Vercorin maken we een stop en na een verfrissing maken we wat foto’s alvorens we gaan afdalen.
Downhill greatness
Bergop is een verschrikking. Bergaf is puur genieten in Zwitserland. De afdalingen zijn vrij technisch, soms wat onoverzichtelijk maar je kunt echt heerlijk draaien, keren en naar beneden zoeven. Let wel op de stenen op de weg, want er wil nog wel eens een stukje bergwand op het asfalt liggen. Alert blijven, het is tenslotte niet de Tour de Suisse. Of de Tour de France. Een ander bijkomend voordeel: je kunt prachtige platen schieten in de afdaling. See for yourself!
Omhoog slepen tussen de vrachtauto’s
Na een snelle en prachtige afdaling is het nog 10 kilometer omhoog richting ons hotel in Crans-Montana. Het is onderdeel van de Crans-Montana experience. Je moet bijna altijd weer omhoog om thuis te komen. De kabelbaan (funiculaire) is even buiten gebruik. Je kunt normaal dan ook je fiets mee nemen, maar het tandradsysteem uit 1911 (!) was nodig aan vervanging toe. Het is dus omhoog. De eerste kilometers rijden we nog tussen de wijngaarden, maar dan komen we op de grote weg. Route planningsfoutje. Uiteindelijk rijden we tussen de vrachtwagens en wat onvriendelijke medeweggebruikers in de verzengende hitte omhoog. Halverwege ben ik compleet gekookt en we maken nog een stop om af te koelen. De ijsthee leg ik maar in m’n nek, zo heet is het. Als ik verderop kijk, zie ik weer dat beeld van m’n vriend. Jezus de verlosser.
Koel en kapot
We zijn weer helemaal koel als we uiteindelijk boven komen. Het is een bizarre ervaring om er zo doorheen te zitten. Ik zal in de Strava lijstjes niet echt hoge ogen scoren. Maar goed, daar doen we het ook niet voor. In het hotel parkeren we de fiets en moet ik echt even op adem komen. Het was een warme, mooie dag. Eentje om niet snel te vergeten. Meerdere malen heb ik gedacht: dit gaat niet. Maar toch is het gelukt. We hebben nu wel wat te drinken verdiend!
