Donkere wolken pakken samen. Een mooie uitspraak uit de Nederlandse taal. Als het weer slecht is, of als de uren daglicht minder worden. Sommige bestemmingen springen daarop in, zoals de Wadden, die het thema Donkerte helemaal hebben omarmd. Zelf ben ik altijd op zoek naar licht of lichtpuntjes. Het nummer van Guus Meeuwis, ‘Brabant’, bleef daardoor bij mij hangen. Want in Brabant, daar brandt nog licht. Dus wat kun je beter doen dan in de donkere dagen rond Kerst het licht op zoeken. Wij gingen aan de hand van een toffe route uit ‘Omstreken‘ op pad in het Brabantse land. Dank Merijn Heijne en Esther de Lange voor de inspiratie in onze zoektocht naar licht. Of we dat ook gevonden hebben? Lees het hier!
Tekst: Sander Kolsloot – Foto’s: Merijn Heijne – Esther De Lange
Deurne. Of all places
Ooit moest ik eens voor werk in Deurne zijn. Het doel was een bezoek aan een groothandel. Vanuit standplaats Utrecht was Deurne ‘ver weg’. Ergens achter Helmond. Daar wilde je niet dood gevonden worden, laat staan levend. Helmond niet en Deurne..of all places. Dat was toen. Jaren geleden. Inmiddels, zeker ook door de corona perikelen, ben ik Nederland meer en meer gaan waarderen. Ik kwam erachter dat Deurne als plek misschien niet het mooiste van Nederland is, maar dat de omgeving wel degelijk veel te bieden heeft. Ook Guus Meeuwis bezingt dit in zijn lied.
In de streeknamen bingo wint Brabant glansrijk de hoofdprijs: ‘de Baronie, de Biesbosch en de Groote heide’ zijn voor mij allemaal ronkende benamingen. De Peel is dan wat minder van allure, maar de omgeving leent zich perfect voor een fantastische graveltocht.
Deurne station
Eerlijk is eerlijk: Deurne mag er best zijn. Deze route start bij het station. Handig, ook als je met de fiets in de trein gaat. Vanuit Deurne trek je uiteindelijk richting het Zuidwesten en begin je aan jouw ‘ommetje’. Je rijdt in eerste instantie een stukje door het gebied ‘Galgenberg’, niet te verwarren met de gelijknamige berg in Amersfoort. Je gaat dan westwaarts en passeert plaatsjes met namen als ‘Vlierden en Vloeieind’. Dan begint een schitterend stuk over de Brouwhuissche heide. Ook wel bekend als de ‘Bikkelse Bossen’ kun je hier echt genieten van een mooie heide omgeving, die net wat minder enthousiast opgezocht wordt dan de Loonse en Drunense duinen bijvoorbeeld.
Let’s go east
Na dit prachtige stuk heide kom je ook nog door het zandbos, dat zijn naam eer aan doet. Inmiddels 20 kilometer onderweg, dus nog ruim 60 te gaan. De route krinkelt als een soort condor over de onverharde Brabantse wegen. De mooie plekken volgen elkaar in rap tempo op en zo zijn we ook in de Walsbergse bossen aanbeland. Eigenlijk kan het niet op. Ik moet mezelf telkens weer even herinneren, dat we hier echt in en om Deurne zijn. Of all places. We trekken uiteindelijk verder richting Ysselsteyn, ook weer niet te verwarren met de Utrechtse tegenhanger. Vanaf hier komen we dichtbij het beloofde land : America’. Eerst steken we nog door de Schadijksche bosschen. Nog zo’n pareltje in de Brabantse natuur.
De Peel
We laten America nu links (of naja rechts) liggen en trekken echt over De Peel. Misschien wel het mooiste stuk van deze route. Via Heesberg komen we op de Mariapeel of Deurnese Peel terecht. Dit is officieel een stukje Limburg, maar goed. Hier brandt wel echt ‘licht’. Water, heide te veel moois om op te noemen. We moeten Merijn en Esther echt bedanken voor dit plaatje. Een klein extra lusje is wel op z’n plaats, want er ligt een ijshoeve in dit stukje natuur. Op een mooie zomerdag slaan we dat zeker niet over. Vorstelijk ijs, volgens de kenners. Ik willem niet overslaan.
Nog een keer
Nadat wij ons door de ‘driehonderd bunders’ hebben geploegd, is daar het laatste deel van de route. We pakken nog een stukje van Galgenberg mee en uiteindelijk rollen we voldaan weer naar het centrum van Deurne. Wat een toffe route en wat een verademing. Brabant is meer dan enkel carnaval, Philips en PSV. Ook meer dan de Loonse en Drunense Duinen of ‘het dak van Brabant’. We gaan graag nog een keer.
