Gravelen in Oostenrijk is een van de beter bewaarde geheimen van Europa. Alpine gravel, maar dan beter. Niet te steil, wel heel mooi. Dat hebben we al eens mogen ervaren in andere delen van dit mooie land. Erwin & Erwin, de Mountain High Chasers, gingen op pad naar het prachtige Vorarlberg. Zij gingen gravelen in Bregenzerwald. Of het wat is? Wat denk je zelf? Snel verder lezen dus!
Tekst: Erwin Reijneveld, fotografie: Erwin Visser
Kulinarisch Radfahren
Nuchter stappen we op onze gravelbikes. In het ons nog onbekende Bregenzerwald. Onbekend en dus onbemind. We zitten weliswaar in Oostenrijk, maar van het hogere gebergte nog geen spoor. Het karakter van deze streek moet zich nog ontvouwen. Maar we zijn vooral nuchter omdat het dringende advies zo luidde.
Onder het tipje van de sluier zien we de eerste natuurlijke schoonheid verschijnen wanneer we van Au naar Mellau fietsen. Daar volgt een zalige ontnuchtering bij Hotel Bären. Onze eerste ‘Kulinarisch Radfahren’ voucher geeft toegang tot het smaakvolle buffet. Na nóg een goeie koffie laten we het hippe tentje achter ons om aan het fietsonderdeel van dit concept te beginnen. Door te ‘radfahren’ zullen we naast het culinaire nog meer van het Bregenzerwald gaan proeven.
Dit snijdt hout
Een nadrukkelijk aanwezig ingrediënt daarbij is hout, zo blijkt al snel. De naaldbomen zijn werkelijk overal. En staat ze niet rechtop, dan zijn ze wel door een mens onder handen genomen. Van bushokjes, huizen en gebouwen tot meubelen en servies. Als het van hout kan, maakt men het van hout. Zo lijken ze te denken in het Bregenzerwald.
Ze zijn hier trots op hun geroemde ambachtswerk. Niet toevallig komen we langs de route bijzondere gebouwen tegen die dit onderstrepen. In één daarvan lopen we naar binnen. Werkraum Bregenzerwald is een modern gebouw met een klein, laagdrempelig (ook die drempel is van hout) museum over het ambachtswerk. We kunnen het werk zien en ervaren. Vooral de ´schindeln´ spreken ons aan. Een gevelbekleding die opvallend veel aanwezig is in deze regio. Met het onbehandelde hout worden gevels bekleedt. Oneerbiedig lijkt het op houten vissenschubben. Naarmate tijd en weer vat krijgen veranderen de gevels van kleur en karakter.
Meer architectuur
Naast het Werkraum is er nog meer unieke architectuur te zien in Andelsbuch. We bekijken het, maar ditmaal vanaf de fiets. We zouden immers bijna vergeten wat ons hier bracht. Met de eerste gravelklim in aantocht is het nu toch echt onze beurt om hard aan het werk te gaan.
We rijden het bos in. Knisperende steentjes en gehijg worden op deze steile klim overstemd door de wilde rivier, die dezelfde route lijkt te volgen. Pas boven komt de rust. We rijden weg van de rivier. Over paden bestemd voor de boeren, maar die stiekem voor ons gecreëerd lijken te zijn.
Terug naar de bewoonde wereld
De rust laat ons passeren, waarna we weer richting bewoonde wereld dalen. Daarna volgt een stevige asfaltklim, eindigend onder de parasols van Berghaus Kanisfluh, waar we de tweede voucher wisselen voor een serieus en smakelijk bord Oostenrijks eten. Ondertussen wijzen onze neuzen dezelfde kant op. Inderdaad, het berglandschap is fantastisch!
Met zin in zoet verbranden we een deel van de lunch richting de laatste voucherafgifte. De kilometers verdwijnen snel onder onze wielen. Nadat we zorgvuldig het lekkerst ogende gebakje hebben gekozen lopen we hotel Die Wälderin weer uit. Naar het zonnige terras, daar waar het wordt geserveerd. Ons oog valt nog even op de zoveelste megakaart met offroad-fietsroutes. Ze mogen ons type mens wel hier. Achter de fraaie vulling van ons tafeltje zien we de Mellaubahn. Waarom ook niet, denken we. Met onze online guest-card (gratis openbaar vervoer en kabelbanen vanaf drie overnachtingen in de zomer) stappen we in de skigondel. Om op de Roßtellealpe in fietskloffie maar zonder fiets in een alpenweide te ontspannen, turend richting Duitsland. Onze spieren en zintuigen zijn vandaag optimaal geprikkeld.
Into the Wold Event
Een dag later. Het tot gisteren nog rustige Mellau is plots vol van gravel. Op het startplein drommen gelijkgestemden samen. Onder een zonnige schittering en de klanken van het plaatselijke orkest worden trendy polsbandjes aan deelnemers gekoppeld. De ontspanning overheerst.
De speaker neemt het over. Laatste instructies en herhaaldelijk “this is not a race”. Het motiverende aftellen eindigt, we zijn vertrokken. Een paar honderd mannen en (opvallend veel) vrouwen fietsen rijen dik het stadje uit. Mijn voorwiel zoekt, geroutineerd, gretig naar wielen die sneller voorbij gaan. Maar vandaag is het dus anders. Geen wedstrijd, geen competitie. Het is even wennen voor ons. Wat heerlijk eigenlijk. Safe en soepel komen we op gang en bewegen zonder problemen door de bewoonde wereld, voor we die gaan verlaten.
Het is dan geen wedstrijd, maar zonder strijd zullen we niet terug in Mellau komen. Een steile gravelklim legt iedereen het zwijgen op. Lang gaat het zo door, tot we tussen de alpenweides fietsen. Het brede pad van hiervoor laten we achter om de route wandelpadbreed voort te zetten. Hier gaan we echt ‘Into the Wold’. Een hekje over, een korte klim met fiets op de schouder, grote keien ontwijken, over het erf van een boer, als asfalt geen vereiste is gaat er een wereld open.
Back to the future
Voor de eerste bevoorrading komen we terug bij het Werkraum van gisteren. Groentesoep in bamboebakjes en biologische frisdrank. Het is een modern gravelevenement! En door. Over de definitie van gravel zelf valt te twisten. Al lukt dat nu niet, alle aandacht gaat naar de beheersing van de fiets op deze losse keien. Bergop eventjes uit het zadel wordt beantwoord met een slippend achterwiel. Het is duidelijk niet het gravel dat we in Nederland gewend zijn. Het spelen met de fiets draagt bij aan de vreugde. Een oorverdovende waterval, talloze stroompjes water over de ´weg´, koeien met bellen en de overige fietsers doen de rest. Het is een feestelijk avontuur in het Bregenzerwald.
Feest is het helemaal als we bij de tweede stop komen. Lege fietsen liggen gedrapeerd over het gras, een ogenschijnlijk verlaten schuur is omgetoverd tot instagrammable foodpoint, strandstoeltjes staan in de juiste richting en wij pakken een flesje fris (laten het bier nog even liggen) uit de uitgeholde boomstam die met koud bergwater dienst doet als koelkast. Om ons heen een rivier, wat huisjes, bergen en ontspannen gravellaars. Hebben we ooit zo’n mooie stop gehad? Nee!
De lange route naar huis
Na Schönenbach (en mooi was de beek!) doen we wat de meesten niet doen; de lange route vervolgen. Omhoog, uiteraard. Zelfs het Wold zelf haakt uiteindelijk af, waarna we over de boom- en bergtoppen in de verte het besneeuwde hooggebergte zien. Even staan we stil om te luisteren naar niets. We zien een fietser langzaam dichterbij komen. De oudere man heeft hier zijn jeugd doorgebracht en is terug voor het evenement van de dag. Hij blijkt nog net zo onder de indruk van de omgeving als wij.
Een snelle afdaling waarin onverhard verhard wordt brengt ons terug in de bewoonde wereld van Au. De korte afstand tot de finish in Mellau rekken we maximaal op. Hoe dan horen we je denken. Nu, met een lange, steile klim naar het skistation waar we gisteren gratis met de gondel kwamen. Eenmaal terug in Mellau komt alles op hetzelfde neer. De korte afstand, de lange of een zelfgekozen mix. Iedereen straalt uit een topdag te hebben gehad. Bezweet strijken we met een biertje en borrelbordje neer bij het grote scherm. Tussen de Oostenrijkers zien we Romain Bardet de gele trui pakken in de Tour de France.
Gegrepen
Bij het vallen van de avond kijken we vanuit het landschapszwembad uit over het Bregenzerwald. We beminnen de regio die we enkele dagen geleden nog niet kenden. We voelen ons te gast, en niet de voornaamste bron van inkomsten (toerisme draagt hier voor 30% bij aan de lokale economie). Het is dunbevolkt, met in sommige dorpen meer koeien dan mensen. De mensen die er zijn, zijn vriendelijk. Ook de bergen ogen vriendelijk, de kleur groen verdwijnt vrijwel nooit. De plaatsen, de gebouwen, ze ogen fris en authentiek. Het is een combinatie van traditionele en moderne bouw, in harmonie met de natuur. We zijn verkocht, al schreeuwen we dat niet uit. Uit respect voor de rust.
Gravelroute Bregenzerwald – Into the Wold
Waar we verbleven plus meer tips
Op deze trip werden we ondersteund vanuit het Bregenzerwald Tourismus Verband. Die hadden een prachtig hotel voor ons geregeld in het prachtige AU. Hotel Adler, een klassieke naam en een prachtige plek om de regio te gaan verkennen.
Wij namen deel aan het Into the Wold event, eind juni. Alle info over dit toffe gravelevent vind je via de link naar de organisatie.
Als je meer wilt weten over gravelen in het Bregenzerwald, kijk dan eens op de site van het toerismebureau: https://www.bregenzerwald.at/en/thema/summer-activities/mountainbiking-and-cycling/gravel-bike-tours/
