25 november 2023 – Hij maakte mij een aanbod dat ik niet kon weigeren. Godzijdank is hij niet Don Vito zelf, maar mijn (aanzienlijk minder) gewelddadige vriend Robert. En eigenlijk doet hij zelfs alleen zichzelf pijn. Wat dan wel weer regelmatig door mij komt.
Tekst en foto’s: Erwin Reijneveld – Mountain High Chasers
Zo’n vriend is het
Hij is zo´n vriend die de handschoen altijd opraapt. Wat je ook bedenkt, hij is erbij. Al laat het weer, het daglicht of de rest het afweten, reken op hem. En dus kan er een gure avond diep in december zijn waarop je trouw wacht op zijn finish van de Drenthe200. Nadat die dag al om 6.00 uur was begonnen met stromende regen in Roden. En dat hij 200 kilometer met veelal blubber heeft doorgeworsteld, omdat jij hem vroeg of hij zin had in een uitdaging.
Het is maar 200 kilometer
Als diezelfde vriend dan vraagt of je zin hebt om 200 klikkies door zijn Zeeland te fietsen, ergens eind november, dan voelt zo’n aanbod niet als een vraag. Ja, zei ik dan ook meteen (om vrijwilligheid te veinzen) en zo zaten wij al voor zeven in een auto, in fietskostuum. Met koffie in de hand, fietsen achterop en ruitenwissers die 100 minuten druk waren. De enige mensen die in Wemeldingen al op het slechte idee waren gekomen naar buiten te gaan treffen wij nu in de lokale brasserie. Een paar handjes vol gelijkgestemden, waaronder nog een vriend, zijn hier voor de startkaart van de BRM200; Luctor et Emergo (naar de Zeeuwse lijfspreuk “ik worstel en kom boven”). Stipt om 9 uur staan we buiten in een graat of vijf en vertelt organisator Hein nog even waar de knelpunten van de route zijn (ik zie vooral de wind als knelpunt en luister nauwelijks naar een omleiding hier en de ventweg daar).
De regenboog wijst de weg
Geflankeerd door de eerste regenboog van de dag vertrekken we. Voor onze eerste Brevet Randonneurs Mondiaux (ofwel; BRM) tocht. Achter deze drie letters gaat een wereld schuil van niet-competitieve fietsers die fietsen zonder daarmee op te houden. De 200 kilometer van vandaag is nog maar een instaptochtje. Ze zijn er ook van drie-, vier- en zeshonderd, zelfs duizend kilometer. Allemaal als opmaat van en kwalificatie voor het summum in deze niche; Parijs – Brest – Parijs (1.200 kilometer). Het moet gek lopen wil ik mijn vrouw vanavond vertellen dat dit mijn doel voor volgend jaar gaat zijn.
Zuid-Beveland
Terug naar vandaag. We waaien zo door Zuid-Beveland, waar ik kennis maak met de termen binnen- en buitendijks. Geen mens te zien hier, waar ik ook kijk. Wel zie ik schuimkoppen op het water, en dus is het windkracht vijf volgens de geboren Zeeuw. We akkeren langs akkers over lege wegen. Miezer wordt regen, regen wordt hagel en gemoed wordt zielig en zieliger. Maar klagen over de elementen doet men hier niet, dat voel je aan alles, en dus handel ik naar de lokale cultuur.
Middelburg it is
Dan bibberen we Middelburg in. In het prachtige binnenstadje zien we zowaar echte mensen lopen. We gaan gauw verder, onze volgende hagelbui tegemoet. Worstelen doen we gelukkig samen en bovenkomen zullen we. Hoewel de wind ons terug wil duwen komen we toch aan bij Neeltje Jans. Zo bekend, zo iconisch en zo tof om overheen te rijden. In de omgeving van Burg-Haamstede komen de herinneringen aan familieweekendjes in de diverse parken boven. Na Renesse hoeven we alleen nog even ´tegen´ de zee aan te rijden om de wind een tijdlang in de rug te houden, daar waar je hem wil hebben.
Geen zee meer zien
De zee maakt plaats voor de Grevelingen en in Brouwershaven zal het tij keren. In het mooie haventje leggen wij de fietsen aan en druppelen een restaurant binnen. Eenmaal weer buiten breekt de zon door, waardoor het bijna niet opvalt dat de handschoenen bij aantrekken nog zeiknat zijn. Over de Philipsdam zien we vandaag het zoveelste bewijs van de machtige deltawerken. Richting Tholen rijden we dwars door de polder. De slingerende wegen distantiëren zich van poldergevoelens die je in die van Flevo kan ervaren, met zelfs een klein beetje glooiing. De zon en de naderende finish laten de kilometers makkelijk verdwijnen, al blijft een pak donker dreigen. Terug in Zuid-Beveland maakt ook mister tegenwind een comeback, maar breken kan hij ons niet meer. En zo komen we nog voor het vallen van de duisternis terug waar we begonnen. Om het meest unieke stukje fietsbeleving nog te gaan beleven.
Bellen, dat klopt niet
Want de finishlijn, dat is vandaag een deurbel. Organisator Hein ontvangt alle uitrijders in zijn eigen huis. Toertochtcharme ten top. We worden uitgenodigd aan zijn eettafel. Met daarop een laptop, stempelkussen, koeken en fris. Hein vertegenwoordigd de voltallige jury en keurt het bewijs alvorens de officiële Randonneurs stempel op onze kaart te zetten. Hier zitten drie gehelmde mannen met een voldaan gevoel en een colaatje tegenover de jury die overloopt van verhalen over veel te lange tochten. En wij maar denken vandaag iets bijzonders te hebben gedaan. Zeeland en deze Zeeuw hebben mij vandaag verrast. Een dikke ervaring rijker. Toch maar bedankt voor de ‘vraag’ Robert.
ROUTE Brevet Randonneurs Mondiaux Zeeland
helemaal in de stemming voor Zeeland? Kijk ook eens naar deze routes en inspiratie in Zeeuws Vlaanderen:
Gravelbiken in West-Zeeuws-Vlaanderen: stuiteren over kasseien met de wind door je haren
