Inmiddels is dagboek Mallorca bijna een week onderweg. Tijd voor ‘de finale’ zoals het dan zo mooi heet. Dit keer geen Tramuntana gebergte, maar een rit richting het bijzondere stadje Artá en de naastgelegen Coll des Pescadors. Lees je weer mee? Want zeker het tweede deel van deze rit is weer puur genieten! De andere delen van dit dagboek nog niet gezien? Check hier deel 1, deel 2, deel 3 en deel 4!
Nieuwe routes ontdekken
Vandaag was mijn laatste dag op het eiland Mallorca. Onverwacht was het een schitterende fietsvakantie. Het weer zat zeker niet tegen en ook de routes waren prachtig. Tot nu toe heb ik voornamelijk in en om het Tramuntana gebergte gereden, maar zoals je wellicht zal begrijpen heeft het eiland nog meer te bieden. Want ook in het zuiden kun je een aantal leuke klimmetjes vinden en een aantal mooie weggetjes rijden. Zelf was ik daar nog niet geweest, dus vandaag was ook een dag met nieuwe routes.
Pollenca – Alcudia
Nieuwe routes kiezen begon gelijk in de eerste kilometer. Mijn vrienden van Komoot stuurden me over een weggetje langs de plaatselijke golfbaan dat ik nog nooit had gezien. Heerlijk verkeersluw, beetje golvend, wel relatief smal, maar zeer goed geasfalteerd. Uiteindelijk kwam ik op een wat grotere verbindingsweg tussen Pollença en Alcudia uit, maar deze nieuwe route was echt een aanrader.
Mijn route gaat uiteindelijk naar Artá en de daarachter gelegen Coll des Pescadors (of Ermita de Betlem of Mirador de Betlem zoals deze ook wel genoemd wordt). Vanuit Pollença moet je dan bijna altijd via Alcudia en Can Picafort. Ik moet nog op zoek naar de route die niet door de meest lelijke vakantieboulevard van Spanje loopt. Je snapt het, ik heb die nog niet gevonden. Dat eerste stuk is ook echt even doorbijten en ook goed opletten. Er is namelijk aan weerszijden van de straat een ventweg, er rijden bussen en allerlei toeristen die geen fietsers gewend zijn. Maar let op: de beloning mag er zijn!
Freedom
Eenmaal voorbij Can Picafort opent het landschap zich helemaal. In de verte zie je de bergen aan de zuidoost kant liggen, rondom Arta. De weg begint hier eigenlijk gelijk omhoog te lopen. Na het eerste deel, kijk ik op m’n Wahoo en snap ik niet waarom ik niet vooruit kom. Op de terugweg, als alles naar beneden loopt, snap ik het uiteindelijk.
Terug naar de weg omhoog. Het landschap is heel wijds en je kunt dus mooi ver kijken. De weg is vrij breed, alleen het stukje asfalt rechts naast de doorgetrokken streep is soms om te janken. Dan heb je de keuze om iets meer op de weg te rijden (en auto’s langs te hebben razen) of een kleine cursus ‘Vlaams asfalt’ te volgen. Ik twijfelde meermalen en ga toch liever voor optie 1.
Kombochten
Op de heenweg krijg je twee keer een beetje verlichting en die is dan ook gelijk heel tof. Zowel ter hoogte van Son Serra als ook verderop bij Torrent de Vall is er een kombocht die ook nog eens afdaalt. Lekker naar beneden zoeven, onderin de beugels! Het waaide vandaag wel wat harder dan eerder, dus ik moest m’n stuur goed vast houden. Het was echt even genieten!
Na de tweede kombocht begon ik aan het klimmetje dat staat aangemerkt als de Coll de Morell. Vooral de laatste kilometer is venijnig, want waar het gemiddelde slechts 2.9% is, is de laatste kilometer 6.2% en dat verschil voel je echt in de benen. Bovenaan zie je in de verte Artá liggen. Dat is ook mijn tussenstation, nadat ik de Coll de Pescadors heb gereden.
Stadje door, start beklimming
Om uiteindelijk aan de beklimming te beginnen moet je het gezellige stadje door. Dat is wel even puzzelen en de smalle straatjes, met blinde zijstraatjes, moet je met aandacht en voorzichtigheid door rijden. Ik had bijna een busje in m’n zij. Aan de noordkant van het stadje, bij de grote parkeerplaats rij ik naar de klim toe. Mooie weggetjes met stenen muurtjes en een uitzicht op twee groene pukkels in de verte. Ik heb er wel zin in!
Vissersklim
De aanloop naar deze klim is al een beetje stijgend en de weg is dan al slingerend. Bij het bordje Coll des Pescadors weet ik dat ik na 2,5 kilometer en 6,7% stijging boven ben. De weg is al vrij smal, maar het asfalt is wonderbaarlijk goed. Hier is werk van gemaakt! De klim doet heel vriendelijk aan en al snel word ik getrakteerd op een aantal mooie haarspeldbochten. De weg slingert verder de hoogte in en je hebt heel goed zicht op wat komen gaat. Dat belooft wat voor de afdaling! Het klimmetje voelt soms wat onregelmatig aan, maar uiteindelijk om ik vrij fris boven.
Onverwachte ontmoeting
Bovenop staat een groepje fietsers klaar om terug te keren. Ineens zie ik een bekend gezicht! Mario Kummer, de Duitse Olympisch kampioen van 1988 en oud-prof bij Telekom lacht mij vrolijk toe. Wat een verrassing. We kennen elkaar van zijn werk voor een Italiaans kledingmerk. Breed lachend nemen we een selfie. Die sturen we naar de eigenaar. Dit is toch wel de kers op de taart en als we ieder ons weegs gaan, zie ik pas hoe geweldig het uitzicht is.
Meer van dat
Na het uitzicht zie ik ook een glimp van de afdaling. Nog meer haarspeldjes! Wow, wat een onwijs gave verrassing. Ik duik naar beneden en ik word zeker niet teleurgesteld. Fotomomenten genoeg, alleen rijd ik niet geheel naar beneden. Mijn lunchafspraak in Artá wacht op mij en ik kom te laat.
Vlug draai ik om en ga ik naar boven. Vanaf daar de mooie afdaling, waar je wel echt je koppie bij moet houden, want sommige bochten zijn heel erg krap. Eenmaal beneden is het nog even vol gas naar het stadje om daar de laatste meters hoge ven te moeten klimmen. Tevreden schuif ik aan voor de lunch.
Terug naar af
Het tweede deel van de rit ga ik lekker op m’n gemak doen, denk ik. Niets is minder waar. Er staat flink wind en ik moet goed gas geven. Gelukkig kom ik al snel mede fietsers tegen en zo gaan we kop over kop richting eindpunt Port de Pollença. Daar is de fietsverhuur en daar wacht mijn familie op mij!
Zoals eerder gezegd: nu merk ik pas hoe zeer het opliep op de heen weg. We gaan met een noodvaart richting Can Picafort. De wind staat schuin tegen, maar we komen niet onder de 32km/u. Das weer eens andere koek. De kombochten zijn nog steeds waanzinnig en nu zie ik pas dat je op de terugweg een continu uitzicht op de Serra de Tramuntana hebt, in de achtergrond. Wow!
Het laatste stuk, van Can Picafort, via Alcudia naar Port de Pollença is niet om over naar huis te schrijven. Alleen de 3 kilometer voor het eind zijn mooi, langs de kust. Dat is echt nog genieten, maar de vele kitesurfers geven een duidelijk signaal: wind! Uiteindelijk ben ik blij als ik de fiets op het terras kan parkeren van Pro Cycle Hire. Voldaan, gelukkig, moe. Wat. een. vakantie.
