Toegegeven: ik had nooit gedacht dat ik dit artikel ooit zou schrijven. Inmiddels maak ik ruim 20 jaar gebruik van het vliegtuig. In hoogtijdagen vloog ik soms wel 10x per jaar. Korte of lange afstanden, met of zonder ruimbagage, met of zonder fiets. De langste vertraging die ik ooit had was drie uur. Ik wens niemand drie uur vertraging, laat staan met Cor en Don op een Turks vliegveld. En dat Cor en Don ook in het vliegtuig zitten. Zelfs je ergste vijand wens je liever nog een zachte schuiver toe. In al die jaren heb ik nooit een stuk bagage gemist, of heeft iemand vergeten dat voor mij mee te nemen. Tot aan 27 juni 2022. De dag dat mijn fiets op een iets langere vakantie ging dan ik.
Tekst: Sander Kolsloot, foto’s: Kostas Karadimos, Sander Kolsloot
Terug naar het begin
Na een prachtige, korte trip naar Noord-Griekenland, waar ik de regio mocht verkennen voor een nieuw event, sta ik ’s ochtends vroeg op de luchthaven van Thessaloniki. Mijn chauffeur Lampros geeft me nog een high-five en ik breng mijn fietskoffer met daarin mijn – nog geen maand oude fiets – bij de ‘odd-size’ bagage. Grappig genoeg denk ik dan: ‘als ie maar komt’. Maar goed, dat lach ik weg. Bijna zes uur later, van Thessaloniki, via Athene, sta ik aan de bagageband te wachten. Nu duurt fietsbagage altijd wat langer, maar na 30 minuten begin ik ‘m een beetje te knijpen. Om mij heen zie ik stapels met koffers, kinderwagens, buggy’s en weet ik veel wat nog meer. Het zal toch niet? Mijn fiets had blijkbaar een extra dagje bijgeboekt op vakantie.
In de rij
Heb jij ooit in een rij gestaan? Ja? Ben je wel eens bewust van de tijd die je in de rij staat? Ik durf te zeggen dat je vaak denkt dat je langer in de rij staat dan je eigenlijk staat. Ooit stond ik voor een consultancy opdracht wachttijden te klokken bij de ingang van een groot beursgebouw. Een man kwam wild gesticulerend op mij af en schreeuwde haast: ‘Het is schandalig, ik heb meer dan 20 minuten in de rij gestaan’. Ik kon ‘m droogjes meedelen dat hij exact 9 minuten en 10 seconden had gewacht. Ouch.
Get in line!
Terug naar 27 juni. Na een uur wachten (echt een uur dus) weet ik genoeg. Die tas gaat niet komen. Op naar het kantoor van AVIA PARTNERS, de bagage afhandelaar. Daar zie ik een rij van een mannetje of tien. Het proces gaat traag als potstroop. Twee mensen binnen achter een bureau, ongeveer 10 minuten per klant. Ai. dat gaat echt lang duren. Een paar keer zie ik uit mijn ooghoek nog een zwarte fietstas op een bagageband staan, maar telkens is het vals alarm.
Horrorverhalen
Iedereen beleeft tegenslagen op een andere manier. Sommigen worden stante pede hypochonders of gaan hyperventileren. Anderen maken er een feestje van en alles er tussen in. Eenmaal aangeschoven in de rij hoor ik horrorverhalen over koffers die al maanden kwijt zijn. Ik maak snel ‘vrienden’ en op een of andere manier help ik mensen met het invullen van benodigde formulieren. In Engels, Italiaans en ’tapas-Spaans’ heb ik mijn goede daad van de dag verricht. Een Amerikaanse dame loopt onder luid gejuich met haar koffer de hal uit. Een geruststellend gezicht. Ondertussen merk ik een hoop onrust in de rij. Een mid-week Nederland gaat voor een paar GRieken slecht beginnen. Een man in pak loopt wild gesticulerend het kantoortje in en uit. Als ik iemand vraag of we misschien een kopje koffie zouden kunnen krijgen, word ik vreemd aangekeken. Dit gaat niet goed.
Vriendelijk
Eenmaal aan de beurt helpt een vriendelijke, roodharige gozer mij met mijn claim. Hij zegt nog: oh die koffer staat waarschijnlijk in Athene, meestel sturen ze ‘m dan met de eerste vlucht morgen mee. Prima! Bonnetje mee met daarop een referentienummer. Via een online systeem kan ik alles volgen. Vervelend, maar ja. Het hele proces duurde bijna twee (2!) uur. Met een wekker die om drie uur ’s ochtends ging, is dat geen pretje. Terug in de trein blaas ik de stress even van me af. Het komt goed, prent ik mezelf in.
Lang wachten
Dan begint het lange wachten. Eerst ben ik nog goed gemutst. Ik denk: na twee dagen krijg ik wel contact. Twee dagen worden een week. Een week wordt een maand en in al die tijd is er NIEMAND die iets laat horen. Ik bel in die periode meerdere keren met AEGEAN, de vliegtuigmaatschappij. Daar beland ik in een wirwar van call center dames en heren die uiterst vriendelijk vragen of ik even een mailtje wil sturen. Het antwoord op die mail komt nooit. Het online systeem laat geen verandering zien. Gaat het dan toch nog eindigen in mineur? Via het systeem kun je contact hebben met de bagageafhandeling. Niks geen reactie. Je kunt ze niet bellen, maar mailen. Pas na een maand (!) krijg ik bericht dat de koffer ‘volgens het systeem ergens op Schiphol staat’. Ik ben opgelucht. Blij mail ik of ik ‘m niet kan komen halen. Geen reactie.
Bagagezoekers en andere hulphonden
Inmiddels heb ik wat berichten op LinkedIn geplaatst. Mensen bieden zich aan om te helpen. Van AVIA PARTNER of van AEGEAN hoor ik niks, maar anderen willen toch helpen zoeken. Ook mijn ouders, terug van een reisje Italië, staan tussen de koffers op Schiphol. Navraag bij het loket brengt ze niet verder. Via via bieden anderen aan om vrienden te vragen. Ik heb kennissen bij de ANWB Alarmcentrale, maar die weten ook niet hoe ze hier verder mee moeten komen. Het wordt haast surreëel. Vrienden die me lachend vragen of ze er nog naar moeten vragen. Naar mijn fiets.
Verandering van spijs
Als ik eind augustus een afspraak heb bij Oneway Distribution, komt het gesprek toch weer op mijn fiets. Voor de grap check ik snel het systeem, om er een goeie grap v an te kunnen maken. Ik schrik: ‘delivery process initiated’ staat er in beeld. Het gaat gebeuren! Ik spring op van de bank en zowel Carola (OWD) als Ruben kijken me vol verbazing aan. Ik ben door het dolle heen. Mijn fiets komt terug! Het is 19 augustus, bijna twee maanden na mijn vlucht uit Thessaloniki. Maar dan blijft het weer stil. Ik mail met AVIA PARTNERS. Geen reactie, behalve een ‘wat is jouw referentienummer’, terwijl dat met koeienletters in het onderwerp staat. Niks, helemaal niks. Als ik op een gegeven moment dagelijks ga mailen, lijkt er iets te gebeuren, maar nog steeds geen concrete datum voor aflevering. Ik ga de tijd maar wegkijken langs het Vuelta Parcours.
Donderdag 22 september
Nederland speelt in Warschau tegen Polen voor de Nations League voetbal. Ik zit met een schuin oog Better Call Saul te kijken. Mijn gedachten dwalen wat af. Dan ineens de bel. Langzaam kom ik uit mijn stoel omhoog. ‘Ik heb toch niks besteld?’ bedenk ik me. Vast weer een of andere collecte ofzo. Als ik de deur opendoe, valt mijn mond open van verbazing. Daar staat ‘ie! Mijn fiets! Of naja, de koffer, waar mijn fiets in moet. Ik ben sprakeloos. Na een paar tellen zonder woorden, val ik de bezorger in de armen. Hij weet even geen raad ermee. ‘Daar heb je wel even op moeten wachten?’ vraagt hij lachend. ‘Drie maanden’, antwoord ik. Hij kan het niet geloven. Blij poseert hij, voor een uiteindelijk bewogen foto, voor een bewogen periode. Bizar.
De koffer is heel, de fiets is heel, alles zit nog in de tas. Ik kan het gewoon niet geloven.
Even diep inademen
Ik schrijf dit verhaal twee dagen nadat ik mijn koffer terug heb. Ik heb even in kunnen ademen, uit kunnen ademen en alles op een rijtje gezet. Je kunt dit verhaal lezen als een verhaal van iemand die soms borderline wanhopig was. Iemand die ’s nachts wakker werd en ineens dacht ‘shit, hij komt niet terug, hoe ga ik dat nu weer regelen?’ Je zou het ook kunnen lezen als een licht overdreven verhaal van een koffer die even op een andere plek was. Was dan niet gaan vliegen, het is maar een fiets. No big deal. Mij maakt het niet uit. Ik wilde dit verhaal delen enerzijds om het kwijt te zijn, maar ook omdat er learnings in zitten, die verder gaan dan het terug krijgen van een koffer of de stress die je kunt hebben dat iets wat je in bruikleen hebt niet terugkomt. Voor mij was het enorm stressvol en ik zal uitleggen waarom.
Points of (no) return
Ik heb inmiddels aardig wat ervaring in werk waarbij ik klantcontact heb of heb gehad. Als ondernemer, maar ook eerder als commerciële kracht en consultant heb ik gemerkt dat klantcontact en communicatie belangrijk is. In dit hele proces heb ik dat voornamelijk gemist: communicatie. Nergens kon ik up-to-date of betrouwbare informatie krijgen over de status van mijn bagage. Of de fiets nu €5 of €6000 waard is, dat maakt niet uit. Het is en blijft mijn fiets, die op dat moment bij iemand anders in bezit is. Vertrouwen is dan een groot goed. Vertrouwen bouw je door contact met mensen te hebben. Dat was compleet afwezig. De luchtvaartmaatschappij deed überhaupt niks en de mensen bij AVIA PARTNERS hadden zo veel gezeik dat ze de telefoon maar hadden uitgeschakeld. De 10 dagen verwerkingstijd van email is nooit gehaald. Never.
Stress
Het zorgde voor een hoop stress. Ik kon dat gewoon niet goed verwerken. Als je niks weet of maar summiere info krijgt, dan moet je vertrouwen op het proces. Dat is lastig als je al geen vertrouwen hebt in de organisatie. Het bizarre van alles is dat de koffer al vanaf 29 juni (dus 2 dagen later) op Schiphol stond. Ruim tweeënhalve maand stond ie ergens in een kelder te wachten. Dat proces had echt sneller gekund. Het was dus uiteindelijk onnodige stress.
Bruikleen
Een van de dingen die bijdroeg aan mijn stress was dat ik spullen in bruikleen had. De fiets en de wielen waren allebei van verschillende partners met wie ik samenwerk. De kosten voor vervanging zouden ruim de dekking van mijn verzekering overschrijden. Dat zorgde voor extra financiële stress. Daarnaast zaten ook al mijn spullen in de tas. Mijn kleding, mijn pedalen, mijn schoenen (!). Alles. Het waren/zijn maar spullen, maar je kunt niet zomaar alles nieuw kopen als je niet weet of het terugkomt. Dat had met communicatie een hoop kunnen schelen.
Waar ik zelf ook stress van kreeg was het idee dat je door het hele proces van verzekering zou moeten. Hoe langer de tijd duurde, hoe onverschilliger ik werd, maar hoe meer ik ook dacht dat ik daadwerkelijk de claim moest gaan maken. Bonnetjes, gedoe, noem het maar op.
Tips na deze ervaring
Eind goed al goed. De fiets is terug en alles is heel. De kleding ruikt wat muf, maar niks wat Ariel niet kan wassen. Als je ooit gaat vliegen is er altijd een risico dat jouw bagage later aankomt dan jij. In de huidige situatie (najaar 2022) met gedoe op Schiphol is het sowieso lastig. Hier een paar handige tips (ook van stichting Open Deur)
- Koop airtags. Ik heb inmiddels zo vaak gehoord: ‘had je geen airtags?’ Nee. Die had ik niet.
- Check jouw reisverzekering. Hoeveel vergoedt deze reisverzekering als spullen kwijt raken tijdens de vlucht? Weet dat je van de vluchtmaatschappij maximaal €1500 gaat krijgen (dit is vastgelegd in regels, kwam ik later achter)
- Heb jij een hele dure fiets en neem je die mee? Meldt dit van te voren bij de airline. Dit helpt om wat rust te creëren. Het kost waarschijnlijk ook wat extra dan om die koffer mee te nemen, maar als het dan misgaat, weet je dat je in ieder geval financieel gedekt bent.
- Doe je koffer op slot. Dat helpt ook, voor het geval je denkt: zit alles er nog in?
- Doe aan yoga of andere ademhalingsoefeningen. Die ga je nodig hebben. Via Rik kreeg ik tips over Yoga met Adrienne. Niks mis mee.
- Kies eigenlijk altijd voor een hardschalen koffer, zoals deze van SciCon. Dan weet je altijd dat er niks beschadigd terugkomt.
- Trust the proces. Je hebt dingen die je kunt beïnvloeden en dingen die je niet kunt beïnvloeden. Ik had nul controle over dit proces. Het ergste wat kon gebeuren was dat ik met de verzekering in de slag moest. Dat was niet het einde van de wereld. No stress dus.
- Op onze site staat een heel mooi artikel over reizen met jouw eigen fiets. Dan kun je nog eens bedenken of je liever jouw eigen fiets of een huurfiets meeneemt
