De kust van het Baskenland is ruig, groen en heuvelachtig. Kleine stadjes en dorpjes worden afgewisseld met groene stroken die continu op en neer glooien. Als de renners van het mannen peloton op maandag 3 juli 2023 etappe 3 van het Grand Depart rijden, zullen ze toch even slikken. Niet vanwege de schoonheid, of vanwege de gladde wegen, maar vooral vanwege de ‘verborgen’ hoogtemeters. De uitzichten langs de kant en de vele enthousiaste supporters zullen vast en zeker veel goed maken. Als ik de routes rijdt, in april van dit jaar, overvalt de schoonheid mij. Ik doe tijdens het fietsen heel even mijn ogen dicht en hoor de oranje menigte ‘¡Aupa!’ roepen. I’m ready for the Tour.
Lees ook:
Early morning coffee
Terwijl wij de auto in Amorebieta-Etxano parkeren, is het zoeken naar de ranke figuur van Haimar Zubeldia. De meervoudig tour deelnemer en top 10 finisher, lokale held en bovenal kenner van alle wegen in het Baskenland neemt ons vandaag mee op sleeptouw. Met recht op sleeptouw, want Haimar is nog steeds in topvorm. Hij rijdt nog MTB wedstrijden, traint bijna dagelijks en ook voor zijn werk bij Etxeondo wordt hij regelmatig voor het ‘fietskarretje’ gespannen. In een busje iets verderop zie ik iemand dezelfde zoekende beweging maken. ‘Haimar!’ Een hartelijke ontmoeting volgt. Ook vorig jaar mocht ik al eens met hem fietsen en daar bewaar ik nog steeds mooie herinneringen aan. Nu zijn we terug voor het Grand Depart Baskenland. We duiken de lokale koffiebar in en maken ons klaar voor een prachtige dag op de fiets.
Laagjes, opwarmen en meer
Het verschil tussen de prof en de amateur wordt gelijk duidelijk. Wij ‘koude’ Hollanders staan in korte broek, met mouwstukken en een body klaar om te gaan fietsen. Haimar heeft lange mouwen, een broek met kniestukken, extra mouwstukken, lang ondershirt en weet ik veel wat nog meer aan. ‘Es muy frio, no?’ Wij vinden het wel meevallen. We drinken koffie en terwijl we de fietsen klaar maken, klinkt er een schreeuw vanaf de straat. ‘HAIMAR!!!’ Een vrouw van middelbare leeftijd hangt uit het raam van haar Seat. Ze roept wat onverstaanbare termen, waar ik alleen de voornaam van onze reisgenoot in kan ontwaren. Hij glimlacht en zwaait. ‘She’s from my hometown’. Het tafereel is blijkbaar normaal, ik vind het bijzonder.
Op naar de kust
De derde etappe trekt vanuit het slaperige stadje Amorebieta-Etxano met een soort hoek richting de ruige kustlijn van het Baskenland. Op de weg daarnaartoe moeten we twee klimmetjes verwerken. Voor de amateurfietser zoals ik een uitdaging. Volgens Haimar is het enkel ‘om de vlucht van de dag’ weg te laten komen. De Alto de Trabakua is bijna vijf kilometer lang aan 5,4 procent. De Milloi is wat korter met nog geen tweeënhalve kilometer aan ongeveer vijf procent. Als we het slaapstadje achter ons laten, rollen we eerst langs andere plaatsen zoals Durango. en de Trabakua bedwingen, merk ik dat ik nog niet de juiste benen heb voor de dag. Haimar en mijn andere reisgenoten peddelen vrolijk weg. Ik vind het nog maar niks. Haimar laat zich wat terugzakken en wijst in de verte: ‘Daar ligt de fabriek van Orbea‘. De Baskische fietscultuur ligt hier letterlijk voor het oprapen.
Opgewarmd
Ik vind het nog wat lastig te bevatten dat dit slechts ‘opwarmers’ zijn. Dat is bij mij na de Trabakua al ruimschoots gelukt. Ik vergeet bijna rond te kijken naar het heuvelachtige en groene landschap. De wegen slingeren hier tussen de natuurlijke bulten door. De afdaling van de Trabakua is er eentje om in te lijsten. Haimar neemt het voortouw en wij zoeven achter hem aan. De weg is super overzichtelijk en de teller tikt al snel de 80 kilometer per uur aan. Handjes in de beugel en gaan! Het is genieten zo. Dat Grand Depart Baskenland kan wat mij betreft niet snel genoeg komen.
Milloi als laatste hobbel
Na de afdaling volgt de beklimming van de Milloi. Die staat ook mooi aangegeven langs de kant van de weg. Op de top vind je de cijfers terug en daar zie je dat je toch wat meer hebt moeten geven dan in het routeboek staat vermeldt. De uitschieter naar bijna tien procent voel je toch wel. Dat Haimar dit allemaal makkelijk verteerd zegt genoeg. Hij is fit. Bovenop de Milloi stoppen we even voor een plaspauze. ‘Now the best part is coming’ zegt Haimar. Hij weet het want de organisatie heeft hem geconsulteerd om deze etappe op papier te krijgen.
De kust roept
We rollen na de korte afdaling van de Milloi eindelijk Lekeitio binnen. Een prachtig kustplaatsje, maar zoals met alle kustplaatsjes hier hebben ze een geschiedenis met twee gezichten. De lieflijke uitzichten over de baai en de Golf van Biskaje verbloemen de historie waarin drugs en de onafhankelijkheidsstrijd een belangrijke rol speelden. Haimar wil er niet te veel over kwijt, maar je merkt dat het hem iets doet. Vele jonge levens hebben hier een andere wending gekregen dan ouders en geliefden hadden gewild. Ook dat is de regio Baskenland. Enfin, we maken hier een aantal mooie beelden en genieten toch vooral van de schoonheid van het stadje en het uitzicht. We komen alsmaar dichter bij Zarautz en Haimar voelt zich met elke meter fietsen meer in z’n element
Starpower – dan toch
We rollen de stad uit en zien grote borden die niet veel goeds voorspellen. De weg is afgesloten. ‘Let’s see if we can get past’, zegt Haimar. We rollen langzaam verder en we komen bij de afzetting. Er wordt vers asfalt gelegd. No chance, zou je zeggen. De stevige Bask die ons tegen houdt lijkt dat ook uit te stralen. Wij zetten Haimar in. Een gesprek met de beste man volgt. Haimar legt uit dat we een groep journalisten zijn, die hier de boel aan het verkennen zijn. De man lacht ‘m nog net niet uit. Haha en ik ben de paus zie ‘m denken. Totdat Steven met zijn video apparatuur de hoek om komt en Stijn zijn camera laat zien. Ineens zie je de man denken: wacht eens, dit is Haimar Zubeldia en dit zijn inderdaad journalisten! Zijn houding verandert, hij wordt amicaal, we lachen, maken een grap en met een brede glimlach wijst hij ons de weg. ‘Even lopen langs de kant, asfalt is nog heet, daarna kun je zo verder’. Dank u en dank aan Haimar ;))
Parel van het Grand Depart Baskenland
We hebben ‘gekluund’ en zijn nu weer onderweg over de route. Een ding is zeker, de tour krijgt een mooie lap asfalt voorgeschoteld. Er volgen nog verschillende stadjes zoals Ondorroa en Mutriku. De prachtige uitzichten vanuit hier onderbreken de groene strook langs de kust. We zijn nu in Haimar’s achtertuin. Hij woont in Zarautz en alle wegen hier. Hoe dichter bij woonplaats Zaurautz, hoe meer hij straalt. De weg golft weer op en neer.
Hier geen strak duinpad, maar glooiing die elke amateur fietser pijn doet. Volgens Haimar te weinig om het peloton te breken. De beklimming van de Itziar, die onregelmatig is en met zes kilometer lengte een typische Baskische klim, gaat daar geen verandering in brengen.
Zarautz
Daarna is het in een gestrekte draf richting Zarautz In Zarautz strijken we neer aan de boulevard. De zon breekt door en we genieten van een lekkere, late lunch. In deze sjieke badplaats is het goed toeven. We schieten wat foto’s met de lokale held en het valt op hoe rustig hij zich hier kan bewegen. Geen gekte met allerlei foto vragen. Dit is toch echt Haimar Zubeldia, die regelmatige op de Baskische TV is. Fijn om te merken.
San Sebastian – met nog een pukkel ervoor
Om in San Sebastian te komen, moeten we nog even een ‘klein klimmetje’ overwinnen. Ik herinner mij nog van het jaar ervoor dat dit geen grapje is. Harken naar boven, dat is het devies. Haimar zet mij hier in mijn hemd: buitenblad, mond dicht en hij peddelt me voorbij. Hij kan zijn lach nauwelijks inhouden. Man, man, bedankt he! Maar zonder gekheid, dit is wel echt genieten hoor. Ondanks dat het wat pijn doet aan de benen.
Klaar voor de Tour?
In San Sebastian is nog weinig te merken van de komst van de Tour. Geen grote aankondigingen, geen grote wegenwerken. Als we voor een kop koffie en een verrukkelijk taartje neerploffen bij Oiartzun, achter het stadhuis, zien we het eerste beeld. Een gele trui die aan het stadhuis hangt. Wel aan de achterkant. De Tour moet hier nog landen. Vanaf hier trekt het peloton richting de grens met Frankrijk. In de derde etappe laten de renners de Jaizkibel gevoeglijk links liggen. Nog een zwaai en een draai en de finish in Bayonne is alweer in zicht.
Genieten in Hotel Arima
De vele fietspaden en vele fietsers verraden dat het Baskenland het fietsen omarmt, ook als transportmiddel. Ons verblijf in het Arima Hotel & Spa past in het plaatje. Het grootste carbon-negatieve complex in Europa is een home away from home voor fietsers. Een aparte fietsenkelder met ruime afsluitmogelijkheid, een fantastisch ontbijt en diner plus de spa zorgen voor een goede verzorging voor vermoeide rennersbenen.
