Even terug was gastblogger Ruth Koops van ’t Jagt voor ons op pad op het prachtige Gran Canaria. Eerdere verslagen gaven al een mooi beeld van de mogelijkheden om te fietsen of toch ook even een rustdag te nemen. Nou ja, rustdag. Hierbij is het laatste verslag van haar toffe reis, samen met haar vriendin Kim. Een prachtig fietsavontuur op Gran Canaria. Wil je toch nog even deel 1 en deel 2 lezen? Kijk dan snel hier en hier. Dan lees je ook weer over de rustdag die geen rustdag was.
Op naar Ayacata
Vandaag willen we dolgraag weer naar het prachtige midden van het eiland. Het is er groener, de bloesem van de amandelbomen bloeit geurig, en er zijn prachtige klimmetjes. Maar we zien het niet zitten om er helemaal naar toe te fietsen. Gelukkig biedt Free Motion uitkomst: ‘Yes, off course it’s possible to arrange a taxi!’ Voor een kleine 50 euro brengt een taxibusje ons én onze wielrenfietsen naar het startpunt in Ayacata, op de parkeerplaats tegenover het fijne restaurant Casa Melo. Het is nog relatief vroeg, maar de zon schijnt al uitbundig en de harde wind van gisteren heeft plaatsgemaakt voor een milde bries.
Lekker weer omhoog
We stappen op de fiets en trappen volgens de aanwijzingen van mountainbikegids Santiago over de GC-60 in westelijke richting. De eerste kilometers gaan omhoog, maar dan volgt een prachtige glooiende afdaling over een tintelnieuw wegdek. We zoeven omlaag langs steile rotswanden met adembenemende vergezichten. Via Casas del Lomo en Cueva Casidas komen we aan in Tejeda. We hebben gezien dat vanaf hier de pittige klim naar Cruz de Tejeda begint, dus we besluiten wijs om hier nog even onze bidons bij te vullen en wat snelle suikers te tanken. Inmiddels heb ik ontdekt dat Kim overal vrienden maakt, en dat gebeurt ook bij deze tussenstop. We raken aan de praat met een vrouw die als gids voor de plaatselijke VVV werkt en die nieuwsgierig vraagt waar we vandaan komen en wat de plannen zijn.
Fijne tips
Dat gesprek blijkt cruciaal voor de verdere route, want ze geeft ons vervolgens de geniale tip om niet over de gebruikelijke en megasteile weg naar Cruz te rijden, maar te kiezen voor de langere klim via de GC-608 en de GC-156, langs het dorpje La Caluta. Dat blijkt een prachtige route, langs met felgroen overwoekerde rotswanden, groepjes palmbomen en fraaie vergezichten. Er zitten genoeg uitdagende steile stukken tussen, maar ook vlakkere delen waarbij je het uitzicht en de prachtige omgeving in je op kunt nemen. Uiteindelijk komen we weer bij de grote weg, de GC-15. Na nog een aantal bochten komen we aan in Cruz, dat met 1490 meter bijna het hoogste punt is van deze fietstocht. Hier vind je een prachtig uitzichtpunt, een marktje met lokale producten en een mooi wit kerkje. Bij helder weer kun je vanuit hier Tenerife zien liggen. Bij het restaurant van Hotel El Rural el Refugio ploffen we neer op het terras voor een welverdiende lunch.
Lunchsalade
De gastvrouw weet hoe ze moet verkopen want voor we het weten zitten we aan een gevulde flespompoen en een verse fruitsalade. Het eten ziet er waanzinnig mooi uit en smaakt ook goed. Terwijl we onszelf schouderklopjes geven voor de prestatie tot nu toe, komt er een échte wielrenner op ons afgelopen. Hij blijkt als Nederlander inmiddels op Gran Canaria te wonen en organiseert onder andere fietstripjes voor leiders en professionals. Deze Dirk kent het eiland dus op z’n duimpje, en als hij hoort dat we via de langere, minder steile route zijn gekomen steekt ‘ie z’n duim op. ‘Daar ga ik met mijn groepen ook altijd langs! Veel, veel mooier!’
Wereldkampioen
Even later blijkt dat zijn groep van vandaag niet uit de minste renners bestaat: in hun midden bevindt zich Maurizio Fondriest. De man die onder andere wereldkampioen op de weg werd in 1988, en klassiekers als de Waalse Pijl en Milaan-San Remo wist te winnen. Ook al waren wij toen nog kleuters, zo’n kans laten we niet liggen en we gaan met onze amateurfietslijven vol trots op de foto met Maurizio, die met zijn 57 jaar nog steeds het lijf van een dertigjarige beroepsrenner heeft. Na de fotosessie trakteren we onszelf als toetje nog, in stijl, op een espresso. Dan stappen we weer op, want nu wachten misschien wel de pittigste kilometers van dit rondje.
Vanuit Cruz nemen we de GC-150 in zuidelijke richting. Hier worstelen we, met de extra lunchkilo’s, nog over stukken met 10-13%. Met het zweet op ons voorhoofd en de ademhaling hoog komen we uiteindelijk boven bij een kruispunt. Vanaf hier kun je er ook voor kiezen om nog door te fietsen naar de Pico de las Nieves, maar wij besluiten om door het dennenbos af te dalen over de GC-600. De weg is hier niet zo goed, dus we proberen zo behoedzaam mogelijk naar beneden te sturen. Remmen, remmen, remmen – laaaaaten gaan. De dennenbomen maken plaats voor de geurige amandelbloesem en voor we het weten staan we weer bij ons startpunt in Ayacata. Tevreden zoeken we een plekje op het terras en bellen we de taxichauffeur: ‘We’ve made it!’ Dik 30 kilometers en ruim 850 hoogtemeters. Een grijns van oor tot oor en een fantastische herinnering aan een prachtig klimavontuur rijker.
Taxi terug dan maar?
Met weemoed zinken we in de zachte bekleding van de taxi. Morgen is alweer de laatste dag van deze fantastische fietsvakantie. Kim wordt ’s ochtends al opgehaald voor haar terugvlucht, en ik zal met Tim nog één keer het favoriete ‘huisrondje’ naar Ayagaures fietsen. We hebben een week met volle teugen genoten van de lentezon, de hoogtemeters en de prachtige bergen op dit eiland. De fietswereld heeft er met Kim een echte klimmer bij. Zelfs met de verdraaide MS. En Gran Canaria heeft onze fietsharten gestolen. Zo’n fietsweek in februari in de zon. Dat smaakt absoluut naar meer.
Route van de dag
Wil je alle routes van de reis naar Gran Canaria nog eens terug zien? Ga dan naar onze Komoot Collectie:
