De wind heeft vrij spel over het vlakke Zeeuwse land. Hier geen VAM-berg, of ander heuvelachtig obstakel. Alles is hier vlak. De enige berg die je tegen komt, is een Dutch Mountain. Onder de kenners ook wel ‘de wind’ genoemd. Een van mijn eerste levendige herinneringen aan Zeeland, is een referentie aan de wind. Als het veer tussen Breskens en Vlissingen uit de vaart werd gehaald, werd dat genoemd op de radio. Die stond bij ons altijd aan en bijna even vaak hoorde ik meldingen over het veer dat uit de vaart werd genomen. Zeeland en de wind zijn tot elkaar veroordeeld. Hier kun je fantastisch gravelen. Grensverleggend gravelen zelfs, omdat je leentjebuur kunt spelen met onze zuiderburen. Het resultaat is een schitterende gravelbike route.
Theo Middelkamp route
Waarom een introductie over de wind? Niet alleen vanwege de aanwezigheid daarvan op de tweede dag dat we in Zeeuws-Vlaanderen rondfietsen. Maar ook vanwege de Theo Middelkamp route die we deels gaan afleggen. Deze route heeft ook een stormsymbool op het kaartje staan. Toeval, of toch niet?
Lees ook: Een Zilt Gravelavontuur
Theo Middelkamp was de eerste Nederlandse Wereldkampioen (1947, Reims) en tevens de eerste winnaar van een Touretappe. 14 juli 1936 was een van zijn mooiste dagen op de fiets. Hij was een Nederlandse Belg of een Belgische Nederlander, hoe je het ook maar ziet. Theo is geboren en getogen in Kieldrecht, letterlijk OP de grens met Nederland en België. Deze kasseienstrook op de Theo Middelkamproute, ligt ook op de grens met Nederland en België. Dat is dan weer logisch, zoals Johan Cruijff dat zou zeggen.
Oostburg for starters
Het voordeel van de wind is wel, dat je ‘m eenmaal tegen, daarna ook weer meehebt. We starten in Oostburg, vlakbij de watertoren. Op naar het oosten! Als we op de vleugels van de wind richting IJzendijke zijn gevlogen, wachten we even bij de molen, waar een klein kasseienpaadje ons uitnodigt om toch even naar boven te rijden. Al is het maar voor de foto. De plas- en koffiepauze bij de naastgelegen PLUS supermarkt is ook handig. De bolus bij de PLUS is toch net van een andere kwaliteit dan die van bakkerij Sint-Paulus in Sluis.
Dat deze route grensverleggend is, kun je dubbel opvatten. We rijden bijna 90 kilometer over grotendeels onverharde wegen. We gaan in die kilometers regelmatig over de grens. Zowel in het gevecht met de wind, als letterlijk over de landsgrens. Lange stroken, knisperend gravel, maar soms ook weer een boerenpad. De kasseienstrook waar we Theo Middelkamp’s naam weer terug zien komen, ligt er prachtig bij. Een ster in Parijs-Roubaix, maximaal.
Kreken en oevers
We gaan nog een grens over: namelijk door de hekjes bij de verschillende kreken, die net in België te vinden zijn. Het paadje langs de kreken is prachtig, rustig, maar je moet wel een paar keer over een hekje heen. Reisgenoot Terry en ik worden er met het hekje behendiger in. Het zorgt ook voor mooie beelden, met het hoge gras dat meebeweegt op de wind. Verderop bij de kreken zien we enkele vissers stoïcijns naar hun dobbers staren. Weer of geen weer, zij gaan nergens heen. Of ze wat gevangen hebben, dat laat zich nu nog raden.
Hapje eten
Als we België weer verlaten, komen we bij Restaurant de Grens in Eede. We worden uiterst vriendelijk ontvangen. De koffie is precies wat je er mag verwachten en de bijbehorende lunch zorgt weer voor hernieuwde energie op onze tocht. Want we zijn er nog niet. Een korte uitleg over het plaatselijke dialect (IJzendijke is eigenlijk ‘Iezendieke’, maar ook Oostburg is blijkbaar gelijk aan ‘Woesburg’. Het klinkt bijna als Woefburg, uit de serie ‘Go-dog-Go’, toevallig een favoriet bij mijn kinderen. De ‘lèkstok’ (juist ja, een lolly) laat ik maar links liggen.
Alleen op de wereld
Wat opvalt op onze reisdagen, is dat maar weinigen met ons de prachtige gravelpaden van Zeeuws-Vlaanderen bedwingen. Wat heet: in drie volle dagen fietsen, komen we op het onverhard letterlijk niemand tegen. Wellicht dat de locals dat graag zo willen houden, maar wij roepen liever: KOM HIERHEEN!
Achter de kerk
We kruisen nu langs kerkpaadjes door het weiland heen. Links en rechts mooi uitzicht, lekker hard gravel onder de wielen. We draaien verder, terug richting ons startpunt. Hier hebben we echt een mooi lang stuk, grijs gravel voor ons liggen. We volgen het naastgelegen kanaal en met de zon nog een beetje in ons gezicht is het genieten! Zeeuws-Vlaanderen toont zich van de beste kant. We knallen nog even over een prachtig pad, afgeschermd met hoge bomen. Het kon echt minder, zouden ze in Groningen zeggen.
Dat niet alles rozengeur en maneschijn is, blijkt op deze dag wel uit het weer. We hebben hard doorgefietst, maar op het laatst moeten we toch echt sprinten richting de finish, om niet volledig doorweekt te geraken. Want de weergoden hebben een flinke bak water vanaf zee in onze richting gestuurd. Met een kleine druppel op onze helm, maar met een voldaan gevoel sturen we weer de mooie oprijlaan van ‘de Breydelhoeve‘ op. Retranchement begint steeds meer als thuis te voelen. Wat dat betreft is er ook een grens verlegd. We komen hier graag.
Boek jouw verblijf bij de Breydelhoeve
Tips over de regio
- Nergens is het gebak zo lekker als bij Sint Paulus in Sluis. Eerder refereerden we al aan de Bolus, maar als je op een tweede dag weer langs komt, dan is de broodpudding net zo’n aanrader.
- In Sint Anna ter Muiden rijd je door een beschermd dorpsgezicht. Als je tijd hebt, kijk dan even bij de gerestaureerde Nederlands Hervormde kerk!
- In IJzendijke vind je het Museum ’t Bolwerk, het museum over de Staats-Spaanse linies.
- Onze lunch was bij Restaurant de Grens in Eede. Perfect zo op onze route.
- In ons basecamp Retranchement vind je de prachtige Standerdmolen uit 1818. Ooit goed voor een goede windbelasting.
