Als je denkt aan een ideale trainingslocatie voor een profwielerploeg, komen zonnige Spaanse kustplaatsen, steile Pyreneeënpassen of Toscaanse heuvels waarschijnlijk als eerste in je op. Maar het Visma-Lease-a-Bike team koos dit jaar voor een heel andere setting: de besneeuwde toppen van de Sierra Nevada. Ik kreeg de kans om hun trainingskamp te bezoeken en een dagje rondjes te fietsen in de Sierra Nevada. Als je nog twijfelt over een plek voor een mooie hoogtestage, dan is de twijfel snel weggenomen. Ten minste, als je het mij vraagt. Lees vooral mijn ervaring en dan kun je zelf oordelen. Ook wel handig.
De eerste indruk: sneeuw en zon
We starten de dag in Granada, onze uitvalsbasis voor de complete trip. Vanuit ons hotel is het in de bus, omhoog! Bij aankomst in de Sierra Nevada ben ik meteen onder de indruk van het contrast tussen het zonnige weer aan de voet van de berg en de besneeuwde toppen die boven ons uittorenden. De weg naar het hotel, dat op 2.100 meter hoogte ligt, slingert zich als een lint omhoog, met haarspeldbochten die de echte klimliefhebber doen watertanden. De lucht wordt ijler naarmate je stijgt en de temperatuur daalt, maar de Spaanse zon blijft sterk. Dat maakt het ook lastig. Je denkt: ‘het is zonnig’, maar ondertussen rij je door de sneeuw.
We stappen uit op een parkeerplaats, waar we onze fietsen weer terug krijgen en maken ons klaar om naar de top te klimmen. In de verte zien we iemand in een Visma-Lease-a-Bike pakje aan komen fietsen. Het is ploegleider Grischa Niermann die even de boel aan het verkennen is. Hij fietst al even niet meer in het peloton, maar zijn soepele pedaaltred laat zijn jarenlange ervaring zien.
De klim naar de top: lang afzien
De weg van de klim gaat omhoog naar de Pico Veleta, de hoogste verharde weg in Europa, die zich uitstrekt tot bijna 3.400 meter. De klim begint relatief geleidelijk, maar al snel voelen de benen zwaar aan door het stijgingspercentage en de ijle lucht. Het is best lastig om te ademen. Mijn hartslag blijft op 130 steken, terwijl klimmen bij mij altijd 150+ laat zien. Acclimatiseren is een ding. Om ons heen zie je ook steeds meer hoopjes sneeuw. Ik kijk achterom en ik zie een adembenemend uitzicht over de vallei. Als je dan toch je trainingsrondjes moet draaien, dan is dit een indrukwekkende plek. Hoe verder we omhoog gaan, hoe meer straaltjes smeltwater over de weg lopen (en hoe meer zweetdruppels over m’n rug). Dan ineens is het klaar. De sneeuw blokkert de weg. De ondergrond is bevroren. We kunnen niet verder en zullen moeten terugdraaien.
Op grote hoogte
Dit is ook het moment waarop we erachter komen dat we op grote hoogte zijn. De warmte van het klimmen slaat direct om in ijskoude wind tijdens het dalen. Het voelt alsof we door ijswater rijden. Ik krijg zelf ijskoude handen. Let wel: we komen net uit 25-30 graden in Granada. Maar hierboven is het koud. Ijskoud. Het is een lange afdaling naar 2200 meter, onder het skidorp. Onderaan staan we evne stil in de zon om op te warmen. Ik monster de groep en zie dat ik niet de enige ben die klappertand. Op de weg naar beneden kwamen we al een aantal profs tegen uit verschillende teams. Waar we stil staan komt het Astana team voorbij zeilen. Mark Cavendish, dan nog gedeeld recordhouder, zit er ook bij, net als Nederlander Ide Schelling. Het is best een indrukwekkend gezicht.
Omhoog omringd door de pro’s
We klimmen weer en een aantal van onze groep rijdt achter de mannen van Astana aan. Die rijden een rondje op hun rustdag. Voor mij te snel om bij te houden. Achter mij hoor ik vrolijk geklets en kijk ik Tiesj Benoot en Wilco Kelderman in het gezicht. Die zijn ook aan een ‘koffierondje’ bezig. Het lukt mij even om aan te pikken. Volgens mij willen ze niet dat ik meeluister met hun gesprekken want zodra ze door hebben dat ik aanpik, hoor ik een bekende ’tik-tik’ en schakelen ze een tandje bij. off they go. Toch nog een minuut genoten van deze twee knechten. Op dit stukje route komen continu allerlei pro’s voorbij. Ook Jorgenson van Visma-Lease-a-Bike en later ook nog Ide Schelling van Astana. Ook renners van Lidl-Trek en AG2R-Decathlon schieten ons voorbij. Voor even prof.
Een kijkje achter de schermen: gesprek met Steven Kruijswijk
Na onze rit mogen we in het CAR (het Trainingscentrum in de Sierra Nevada) om de tafel met Steven Kruijswijk. wat we dan nog niet weten is dat ie een paar weken later onderuit zal glijden en een vervelende blessure zal hebben. Hij klinkt in ieder geval optimistisch, maar hij vertelt ook over de uitdagingen van een trainingskamp: “ja, er zijn momenten dat ik ergens rijd en denk ’tak’ vanaf hier is het nog 1 uur en 23 minuten als ik op dit wattage blijf rijden”. Maar ook: “een trainingskamp is wel fijn, geen afleiding, toewerken naar een doel, dat kan hier perfect.”
Over de locatie zelf is hij heel duidelijk: “dit is wel een hele fijne plek, zeker beter dan alleen op een hoge berg (bijv. Tenerife, red.)”. De aanwezigheid van andere ploegen zal dat vast onderstrepen. Hoewel ze claimen niet met elkaar in contact te zijn, kennen ze elkaar door en door. De aanwezigheid van de heren van Astana, Lidl-Trek, EF-Education, Decathlon en ook de dames van EF zegt genoeg. Hij lijkt in ieder geval helemaal in z’n element in deze omgeving en als je bedenkt hoe de routes zijn, maar dat je ook wel een aardig uitzicht hebt, dan snap ik het goed.
Waarom jij zou gaan fietsen in de Sierra Nevada
Niet alleen als je toewerkt naar een belangrijk doel, maar ook als je gewoon in de hoge bergen wilt trainen, dan is de Sierra Nevada een prachtige bestemming. Je hebt een variatie aan routes en los van de sneeuwval en kou kun je hier bijna perfect trainen. Je kunt afdalen naar het dal en dan de weg omhoog pakken. Zeker als het ’s winters echt koud is, dan is dat een optie. Maar in de lente en zomer heb je ’the best of both worlds.’ Het dorpje Pradollano is een echt skiresort, met hier en daar een ‘alpenhut’ en een sportzaak. In de periode dat wij er zijn is er veel gesloten, omdat het eigenlijk tussen de seizoenen in zit. In mei is men aan het voorbereiden op de zomer en even klaar met de sneeuw in de winter. No ski-no walk-no bike lijkt het devies. Bodega Casablanca biedt in ieder geval plek aan onze groep en de lunch mag zo weer komen. In Pradollano kun je ook in een hotel slapen. Handig. Maar wij zaten in Granada in Gran Hotel Luna.
Fietsroute in de Sierra Nevada
Hieronder vind je de route die wij reden. Die is dus wel een stukje ingekort vanwege de sneeuw.
