Niets verraad dat de man die naast me staat het in een eerder leven opnam tegen Lance Armstrong en Jan Ullrich. De tengere gestalte van Haimar Zubeldia is voor velen minder herkenbaar dan anderen. Toch prijken er meerdere top 5 klasseringen in de Tour de France op zijn palmares. Dat feit alleen al zorgt ervoor dat ik hem met enig aanzien benader. We zijn in zijn thuisregio, in Baskenland, want vlakbij ons hotel in Gametxo ligt Zarautz, waar de wieg van de kleine Haimar stond. Tegenwoordig is Haimar vooral actief als ambassadeur van Etxeondo, het hoogwaardige Baskische kledingmerk. Hij is de beroerdste niet, want voordat we ook maar een meter gefietst hebben, heeft hij zich al onsterfelijk gemaakt als stand-in mechanieker. Legend. De komende dagen houden we jou op de hoogte van ons avontuur in ons ‘Dagboek Baskenland’. Enjoy!
Op en neer
Waar de kustwegen in Nederland vooral vlak zijn, is de regio rondom Gametxo en Ibarrangelu eigenlijk geen enkele meter vlak. Het hotel, dat wat hoger gelegen is, heeft al een mooi uitzicht over de zee. Prachtig natuurlijk maar het is al een kleine indicatie voor wat er komen gaat. Om op te warmen rijden we een rondje in de buurt. ‘Niks bijzonders, 35 kilometer’ zegt Wouter, onze host voor de dag. Wie de kaart van de regio bekijkt, weet dat dat nog wel tegen kan vallen. Vanuit het vertrek gaat het direct op en neer. De enige 100 meter vlak zijn in dorpjes zoals Lastarria en Ibarrangelu. Het is bijna continu klimmen. Het is wachten op die mooie, bochtige afdaling. Op een of andere manier is de verborgen onder het Spaans vlakke asfalt.
Steile klim
We zijn nog geen 10 kilometer onderweg op deze verkenningsrit en de stijgingspercentages lopen al in de dubbele cijfers. Als we na drie kilometer klimmen de top bereiken volgt een fijne afdaling, die ook qua asfalt heel fijn is. Ondanks de nabijheid van de kust waan je je in een soort tropisch regenwoud. Misschien dat de random gekapte bomen daaraan bijdragen, net als de vochtige warmte. In mijn ervaring had dit zo ook in Singapore of de Cameron Highlands in Maleisië kunnen zijn. Het landschap is hier ruig, groen maar ook beïnvloed door de nabijheid van de zee. Bijzonder, zo kun je het als beste omschrijven. Net als het tempo dat vriend Haimar aan de dag legt. Vrolijk pratend peddelt hij omhoog. Mijn tong ligt op m’n stuur. Verschil moet er zijn.
Oriëntatie kwijt
Door alle groene bomen kan ik het bos haast niet meer zien. Dat wil zeggen, ik ben mijn oriëntatie volledig kwijt. Voor mijn gevoel rijden we in het binnenland, maar als ik na de rit op de Komoot data kijk, dan valt dat nogal mee. Wat niet meevalt zijn de continue stijgingspercentages op mijn Wahoo. Als na 27 kilometer iemand roept dat we nu ‘alleen nog maar gaan dalen’ is dat geen overbodige luxe. Dat we nog geen zeven kilometer later een klimmetje met zeven a acht procent gemiddelde stijging. Ouch, dat was onverwacht. De komende dagen zullen vast en zeker nog meer van dit soort ‘unpleasant surprises’ brengen.
Finale
Het feit dat het hotel op een hoger punt ten opzichte van de zee ligt, is een indicatie voor de laatste kilometers. We gingen met de groep als een raket naar beneden aan het begin. Dat moeten we dus ook weer omhoog. Het maximum van 13% op dit laatste klimmetje zorgt voor een mooi overwinningsgevoel als ik de fiets bij het hotel parkeer. De zon is inmiddels in volle kracht doorgekomen. Perfect om nog wat mooie platen te schieten langs de kust. Wat een prachtige en soms ook pijnlijke kennismaking met de prachtige regio van het Baskenland.
It’s a breeze
Terwijl iedereen zich na het fietsen klaarmaakt voor het avondprogramma, komt de wind echt opzetten. Het zorgt voor een lekkere verfrissende bui, maar ook voor mooie, dramatische beelden van de kuststad. Iets om even van te genieten, met een kleine versnapering in de hand. Op naar dag 1 van ons avontuur in Baskenland, want dit was slechts de verkenning. Lees je mee met ons Dagboek Baskenland?
