De olijke man in het blauwe shirt begint onverstaanbaar tegen mij te praten. Zo in wielerkleding herken ik ‘m niet direct als señor Landa. Juist ja, de opa (!) van Mikel Landa heeft zich vanochtend klaar gemaakt voor een ritje op de fiets. Uit zijn enthousiaste verhaal kan ik net ontcijferen dat hij zegt: ‘Ik voel me niet helemaal zoals altijd, na de wijn van gisteravond’. Dat voorspelt niet veel goeds. De etappe van vandaag trekt door het weidse land vanaf Valtierra richting de Rioja streek. 110 kilometer lang met een stevige zijwind. De gedrongen gestalte van opa Landa zal daar nog flink moeite mee hebben. Dit is dagboek Baskenland deel 5. De andere delen kun je hier vinden (deel 1, deel 2, deel 3 en deel 4).
Tekst: Sander Kolsloot, foto’s: Ruben Hoogland // Sander Kolsloot
Ciderman
Deze ochtend zijn de oogjes wat kleiner dan anders. Of dat iets te maken had met de avond ervoor, daar kunnen we alleen maar naar gissen. Een ding is zeker: Haimar heeft zich gisteren van zijn beste kant laten zien als ‘Sidraman’. De bijnaam van inwoners uit zijn regio is ook ‘sidreros’. Er zijn complete wedstrijden waarin (voornamelijk mannen) het tegen elkaar opnemen om de titel ‘Sidrero van het jaar’. Ik vond het mooi om te zien dat Haimar genoot van zijn rol. Daarnaast is hij ook erg betrokken bij de planning van vandaag. Het wordt een waaieretappe, dus de instructies zijn helder: achter elkaar rijden, kopbeurten afwisselen en genieten. Of dat laatste ook in mijn woordenboek staat.
Gusty winds
Over de wind was geen woord gelogen. We trekken Valtierra uit en het lijkt wel alsof we in een windtunnel zitten. De afspraak is om ongeveer tien minuten op kop te rijden en dan af te wisselen. Dat is ook wel nodig ook, want de windkracht is zeker 5 Beaufort. Ik nestel mij in de groep en laat me het eerste uur meezuigen door ons peloton. Ondertussen is het landschap vergelijkbaar met de prachtige canyons die je in Arizona of New Mexico tegenkomt. Ook in andere Zuid-Europese landen kun je dit kleurenpalet van 50 tinten rood tegenkomen. Schitterend om te zien, met de lompe witte windmolens als enige dissonant.
Koffie en wijn
Op het terras van La Galera in het dorpje Mendavia vloeit de wijn al rijkelijk. Het is rond de klok van 11 op een gewone donderdagochtend. De mannen die zich een glaasje hebben ingeschonken lijken niet van plan het bij één glas te laten. Een paar van hen monsteren de groep geel/groen geklede wielrenners. Een van de mannen roept wat onverstaanbare teksten. Een ander lijkt bezig de krant van voor tot achter te lezen. Letterlijk in zijn geval. Het contrast is eigenlijk prachtig. De samenkomst van de groep sportievelingen die een koffiestop maken, met de locals die hier een glaasje rioja halen met een pintxo en zo het leven leven. Hierom wil je naar deze regio, voor deze simpele, mooie dingen. De koffie lijkt hierdoor nog beter te smaken.
La Rioja
Er zijn een aantal streken in de wereld die ontegenzeggelijk verbonden zijn met wijn. Sterker nog, die qua naam een directe associatie met wijn oproepen. Champagne, Bourgogne, Bordeaux om er een paar te noemen. Ook La Rioja in het noorden van Spanje is zo’n streek. Het land wordt doorkruist door de rivier de Ebro en naarmate je dichterbij komt zie je de zo bekende ‘rolling hills’, waar de wijnranken zo goed op gedijen. Links en rechts poppen de ‘Bodega’s’ en wijnhuizen op. Het prachtige stadje Laguardia verschijnt voor ons, vanwaar je een geweldig uitzicht hebt over de wijde omgeving. Ik krijg zin om de fiets direct te parkeren en mij te laven aan de lokale druivendrank. Ik moet nog even wachten.
Gruppetto Patxi – GrupPatxi
Terwijl de weg steeds een stukje steiler omhoog loopt, moet ik het wiel van mijn voorganger laten gaan. Onmiddellijk wil iemand mij een vriendelijk bedoeld duwtje geven. Van achteruit de groep klinkt er een opgewekt: ‘Grupo Tranquilo, por aqui!’ Dat is Patxi Rodrigo. Wat een feest om hem erbij te hebben. Een sfeermaker, die wel de serieuze taak heeft om het merk Etxeondo verder de wereld in te krijgen. Samen met Flip vormen we de Gruppetto. Helaas is Peio er niet bij dit keer, maar ook GrupPatxi doet het lekker. We rijden gezamenlijk omhoog en nemen iets meer de tijd om ook van de omgeving te genieten. Want die is prachtig.
Wijn en meer
De laatste kilometers zijn weer Baskisch vlak te noemen. Het gaat over mooie wegen, waar de ruimte voor fietsers soms wat klein is. Een vrachtwagenchauffeur toetert ons bijkans aan de kant. In vijf dagen is dit de eerste automobilist die zich gedraagt als een hork. We draaien in Samaniega de grote weg af richting Eskuernaga een prachtig middeleeuws stadje. Daar ligt Bodega Luis Cañas, waar een mix van warm badwater en prachtige wijn op ons staat te wachten.
