Giro d’Italia 2025 – Un giorno prima: De eerste week vol heroïek, regen en gravel

Zaterdag – Overtocht naar Apulië

De Giro start dit jaar in Albanië, maar al vóór het eerste pedaal om is het improviseren geblazen. De busjes staan vast aan de grens: originele papieren ontbreken. Toch lukt het uiteindelijk om met de hele karavaan veilig over te steken naar Brindisi, per boot. Aan de kade worden we meteen aangesproken door nieuwsgierige douaniers. Ze denken dat we bij de Giro-organisatie horen — logisch ook, onze shirts met het officiële Giro-logo en de toevoeging “/ un giorno prima” wekken die indruk. Het ijs breekt snel, en voor we het weten delen we gadgets uit. Rond half elf schuiven we aan tafel. De Giro begint met pasta en verhalen.

Zondag 11 mei – Etappe 4: Alberobello – Lecce

Een ontspannen rit naar het zuiden van de laars. De groep rijdt soepel, ondanks motregen die zich halverwege meldt. We eindigen in Lecce, een barok pareltje in de hak van Italië. Bij de finish raken we aan de praat met een groep oudere Italianen, vol trots over hun regio. En jawel, Rai Sport legt ons vast op beeld. Nu nog terugvinden!

Maandag 12 mei – Etappe 5: Ceglie Messapica – Matera

Ik kies vandaag voor een rustige start, samen met een lotgenoot die het tempo ook liever opbouwt. De eerste heuvels liggen als drempels op de weg, maar na 60 kilometer sluiten we aan bij de groep. De regen zet door, maar de stemming blijft goed. Matera — UNESCO-werelderfgoed met zijn eeuwenoude grotwoningen — is de beloning na deze natte, maar sfeervolle rit.

Dinsdag 13 mei – Etappe 6: Potenza – Napels

Vandaag schrijven we een klassieker: de langste etappe tot nu toe. Zon, regen, hagel, onweer, wind en zelfs ondergelopen straten — het is een meteorologisch slagveld. De rit voert door tunnels en chaotisch stadsverkeer. Napels stelt niet teleur: luid, levendig en volledig maf. We eindigen zoals het hoort, met pasta en daarna een burger met friet. Carbo-loading, op z’n Italiaans.

Woensdag 14 mei – Etappe 7: Castel di Sangro – Tagliacozzo

De dag begint droog, maar dat duurt niet lang. Rond de 90 kilometer barst de regen los, en de kou bijt. De helft van de groep kapt ermee. Wij rijden met zeven dapperen door, dalen af in de schemering en klimmen verder in een nat pak. Na de finish duiken we direct het busje in, rillend maar voldaan.

Donderdag 15 mei – Extra etappe: Rome (aanpassing door de organisatie)

Een logistiek meesterplan: etappe 21 wordt naar voren gehaald. Zo vermijden we een dubbele transfer van 700 kilometer. Drie busjes, twee aanhangers, en een hoop goede zin brengen ons naar de start. De rit richting Rome voelt als een zondagsrit: koffiestop met Tiramisu, foto’s maken, lachen met de groep. Aan het einde pak ik de trein naar Rome, zodat ik morgen écht in Rome de finishlijn kan oversteken.

Donderdag 16 mei – Etappe 8: Giulianova – Castelraimondo

We lopen weer op schema. Het is fris bij de start, en regen hangt in de lucht. Ik kies voor vroeg vertrekken. De klim naar Valico di Santa Maria Maddalena (12,3 km aan 7,2%) hakt erin, maar is slechts een voorproefje. Later volgen hellingen van 15%, en Cagliole piekt zelfs op 17%. Het ijsje na de rit is geen luxe, maar noodzaak. Opluchting in een hoorntje.

Vrijdag 17 mei – Etappe 9: Gubbio – Siena

Eindelijk droog, gelukkig maar — want vandaag staan er gravelstroken op het menu. Ze komen pas aan het einde van de rit, maar eisen hun tol: vijf lekke banden, trage klimmetjes op los grind, en stevige percentages. De Via Santa Caterina, met zijn 17%, lijkt op tv korter en minder steil. Profs rijden hier met 20 km/u omhoog; wij vechten tegen elke meter. Maar het Piazza del Campo in Siena maakt álles goed.