Schotland; het land van kale bergtoppen, grote meren en prachtige bossen waar mysterieuze, sprookjesachtige verhalen over rondgaan. Het land van de kilts, doedelzakken en Hooglandse koeien en het land waar zich vier seizoenen kunnen afspelen op éénzelfde dag. Het is het land waar het hart van Maks al jaren sneller van gaat kloppen maar waar Jeffrey vooral nog nieuwsgierig naar is. Het land schreeuwt vrijheid en roept om avontuur. Het lag dus best voor de hand dat wij met onze zelf omgebouwde camperbus én twee gravelbikes graag een tijd in dit land wilden vertoeven, op zoek naar ‘gravel heaven’.
Tekst en foto’s: Maks Groeneveld / Jeffrey Wiese
AVIEMORE
Aviemore is zo een ‘gravel heaven’. Of outdoor heaven, eigenlijk. Dat merk je al wanneer je het plaatsje inrijdt. Het zijn de outdoor liefhebbers die hier allesbepalend zijn – zonder dat het echt te toeristisch voelt; gelukkig! We verblijven drie nachtjes vlakbij Aviemore om vanaf hier de westkant en vervolgens de oostkant van het plaatsje te verkennen op de gravelbikes.
ROUTE 1 – BURMA ROAD ROUTE: EEN STEVIGE KLIM EN DAN GENIETEN!
Met stralend weer vertrokken we met de camperbus vanaf onze vorige overnachtingsplek in het noorden richting het zuidelijker gelegen Aviemore. Het beloofde een heerlijke dag te worden, maar eenmaal omgekleed en wel in Aviemore vormden zich toch steeds donkerdere wolken in de lucht. Nu zijn we er inmiddels wel aan gewend dat het weer in Schotland alle kanten op kan gaan. Snel nog maar de regenjasjes in het stuurtasje proppen en klaar voor vertrek!
Autoweg om bij het gravelgoud te komen
Vlak nadat we Aviemore uitrijden is het even zoeken. Stuurt de route ons nou echt de A-weg op? Dan ontdekken we de singletrack in de berm. Dit pad leidt ons door een bebost stukje langs de autoweg – die overigens al snel niet meer hoorbaar is. Na een kilometer op de singletrack eindigen we op een bredere gravelstrook. Hier kunnen we de benen nog even warmdraaien voordat we de Burma Road bereiken en overgaan tot klimmen. De Burma Road is een klim van circa 4,5 kilometer met zo’n 500 hoogtemeters. Hierna heb je al 500 van de 580 hoogtemeters gehad en kun je genieten van (voornamelijk) afdalen over de resterende 31 kilometer! We beginnen vol goed aan de klim, want dat belooft straks beloond te worden.
Goois gravel in Schotland
De route omhoog bestaat uit een gravelstrook zoals we die niet vaak zien in Schotland; het lijkt bijna Goois Schotter – zo mooi ligt het grootste stuk van de viereneenhalve kilometer erbij. Het is slechts af en toe (en aan het einde) dat je veel losse stenen ziet op het pad en er zijn haast geen kuilen. Ondanks dat is het best een pittig stukje met percentages van 8 tot 15 procent. Regelmatig werpen we een vluchtige blik over onze schouder om het uitzicht te aanschouwen; daar zien we prachtig glooiende heuvels. De donkere wolken blijven dreigend boven ons hangen en we horen wat rommelen in de lucht. We lijken de regen nog voor te blijven, trappen gestaag door over het gravel en twijfelen ondertussen nog even of we deze klim niet liever hadden willen dalen (een tegenligger daalt de heuvel zichtbaar genietend af – dat kunnen we goed begrijpen), maar we kunnen ook niet wachten op de kilometers die straks komen gaan. Met een flinke hartslag bereiken we de top van Burma Road, vanaf waar we een mooi uitzicht hebben over de Cairngorms.
Afdaling is prachtig
En dan is het tijd voor de afdaling. Het duurt niet lang voor we ons in een van de mooiste gravelafdalingen bevinden die we tot dusver hebben gezien. De lange, rechte strook doorkruist precies het landschap. We zetten even aan en scheuren met volle snelheid de oh zo mooie leegte van het dal in. Links vlakte, rechts vlakte. Glooiende heuvels aan de horizon. Een grote lach op onze gezichten en de adrenaline voelbaar in onze lichamen.
Na de afdaling rijden we een mooi riviertje over. Vanaf daar verandert de brede gravelstrook in een smallere singletrack. Het grootste deel is met een beetje techniek goed te doen; ondanks de regen ligt de singletrack er prima bij. Het pad begeeft zich al glooiend langs het riviertje dat we zojuist overgestoken zijn. Soms rijden we tussen de bomen, soms is er weer het kale Schotse landschap en weer wat later rijden we plots in een mysterieus boslandschap. Het pad wordt weer breder en ligt er hier zo mooi en glooiend bij, dat we een paar sprintjes niet kunnen onderdrukken. Wat is dit genieten!
Stop in Carrbridge
Op ongeveer 23 kilometer vanaf de start rijden we het dorpje Carrbridge in, waar we een Spar supermarkt en wat koffietentjes passeren. Wij fietsen door, want het is al wat later en de lucht kleurt steeds donkerder. Zeven kilometer lang rijden we op een verharde autoweg – waar we overigens geen auto hebben gezien – tussen de bomen door. Het is hier prachtig fietsen. We kunnen even lekker tempo maken, kletsen en een sprintje trekken tot we op 29 kilometer weer een gravelstrook opsturen. Het plezier houdt niet op met deze route; weer is dit een waanzinnig gave, glooiende strook door het bos. We komen bijna geen mensen tegen en maken lekker tempo. Dan begint het toch echt hard te regenen. Maar we genieten ervan, want dit natte weer staat de omgeving goed.
Terug thuis
We komen alweer bordjes met ‘Aviemore’ tegen en fietsen onder het station door, het dorpje binnen. Daar kunnen we het niet laten om nog even een visje te halen voor we ons weer naar onze camperbus begeven. Hier in Schotland eten we geen Hollands taartje met koffie tijdens de rit, maar gaan we meestal over tot de vette Fish & Chips. Niet altijd de beste keuze wanneer je nog een lange rit voor de boeg hebt, maar wel erg lekker. Gelukkig hoeven we dit keer nog slechts een kilometer door te rijden naar de camping. Wat zijn wij – daar aangekomen – blij dat we na een aantal nachten wildkamperen nu een warme douche hebben!
ROUTE 2 – AN LOCHAN UAINE: EEN BETOVERENDE ROUTE LANGS HET GROENSTE MEER VAN SCHOTLAND
Op de tweede dag is de oostkant van Aviemore aan de beurt. Voor vertrek gunnen we onszelf nog een korte shopsessie in de winkelstraat, waar we al eerder diverse outdoor winkels hadden gespot. Daar scoren we wat leuke items, waaronder twee nieuwe regenjasjes die we goed kunnen gebruiken in dit regenachtige land. Een uurtje later stappen we met frisse tegenzin in onze nog doorweekte fietsschoenen. Gewapend met de nieuwe jasjes stappen we op de fiets. De eerste druppels vallen alweer uit de lucht, maar we kijken eigenlijk best uit naar een goede gravelrit in de regen.
Glooiend gravel langs de autoweg
Na tweeëneenhalve kilometer verlaten we het asfalt voor een glooiende gravelstrook langs de autoweg. Dit geeft al snel het gevoel dat we midden in de natuur zitten. Soms schieten we de weg even op, om een klein stukje verder de gravelstrook weer te vervolgen of even over te steken. Ongeveer zeven kilometer lang blijven we dit pad volgen. Waar we gisteren aan de westkant van Aviemore het rijk voor ons alleen hadden, moeten we het pad nu af en toe delen met andere fietsers en wandelaars. Niet dat het vervelend is; de omgeving is prachtig en passeren is goed te doen – al blijft het even wennen om via de rechterkant in te halen. Na een tijdje ontdekken we wat deze mensen trekt; we rijden langs Glen Morlich, een meertje waar veel mensen op af komen. Hier is onder andere een watersportcenter en een bezoekerscentrum vanaf waar diverse wandelroutes starten. Naarmate we verder fietsen, wordt het al snel rustiger.
Wij willen meer!
Plots glinstert er iets door de bomen. Dat moet Lochan Uaine zijn, het groenste meer van Schotland. Dat kun je simpel verklaren door de groene algen in het water of door de weerspiegeling van de bomen, maar de Schotten houden er liever hun eigen theorie op na. Zo gaat het verhaal dat de elfjes uit het bos hier hun kleren wassen. We vinden het wel mooi; al die Schotse mythes en legendes. In dit sprookjesachtige landschap gaan we er bijna zelf in geloven.
Dip a bib in Lochan Uaine
Lochan Uaine is een heerlijke plek om even te stoppen. We zien zelfs twee mensen een duik nemen in het water. Dit is absoluut een perfecte spot voor een ‘dip with a bib’ (of je nou door een duik of door de regen zeiknat wordt, wat is het verschil?), maar vandaag is het wat frisjes en genieten we liever vanaf het droge. Direct na het meertje is het nog een klein stukje klimmen. Het is niet steil, maar er liggen veel grote, losse stenen op het pad waardoor het alsnog een leuke uitdaging is. Dan volgt er een heerlijk lange gravel afdaling; bijna tien kilometer lang veelal naar beneden. Het is een prachtig pad door het bos waar we niemand tegenkomen. Opnieuw is het voor ons overduidelijk dat we in een fantastisch gravelgebied zijn beland.
Singletrack for ages
Na ongeveer 30 kilometer rijden we nog een tijdje op een singletrack langs een autoweg. Vervolgens komen we in het dorpje ‘Boat of Garten’ terecht. Een klein plaatsje waar je prima wat kunt eten of drinken. Wij rijden door, want we hebben stiekem toch weer zin in de Fish & Chips in Aviemore.
Na 36 kilometer kom je op een splitsing terecht. Vanaf hier gaat de route hetzelfde als de route van de vorige dag. We weten al dat dit stuk mooi is en opnieuw stelt het ons niet teleur. Natuurlijk sluiten we de rit weer af met Fish & Chips.
Aviemore is een geweldige gravel spot waar je het zo gek kunt maken als je maar wilt. Zo zijn bovengenoemde routes apart erg leuk om te fietsen, maar je kunt er ook voor kiezen om ze samen te voegen. Check beide routes en de samengevoegde variant (waarbij de tweede route wel in de andere richting loopt) via de collectie op Komoot.
Wil jij nog meer info over fietsen in Schotland? Kijk dan op de site van Visit Scotland voor de routes en andere uitdagingen: https://visitscotland.com/things-to-do/outdoor-activities/cycling
Lesen Sie auch: Fietsen in schotland
