In de omgeving van Parike, het dorpje waar het Hotel Flandrien ligt, is eigenlijk niets. Er is geen bekende toeristische trekpleister. Er loopt geen snelweg in de buurt, een vliegveld is ver zoeken laat staan een goede verbinding met het OV. Voor liefhebbers van de koers die in het spoor van de Ronde van Vlaanderen willen rijden is dit het walhalla. Overal waar je gaat of staat ademt dit stuk Vlaanderen de koers. Je hoeft maar acht kilometer te fietsen en je staat op de top van De Muur. Heilige grond. Een kleine verkenning eerder in het weekend liet dit al zien.
Ook de organisatie van de Ronde van Vlaanderen speelt daar goed op in. In Oudenaarde, vlakbij het prachtige stadhuis, vind je het Centrum van de Ronde. Een klein bedevaartsoort. Hier voel je het hart van de koers kloppen. Met memorabilia van dit wielermonument, stoeltjes die gesigneerd zijn door grote namen, zoals Hennie Kuiper, Johan Museeuw, Paolo Bettini, Tom Boonen, maar ook Marianne Vos. Voor wie even dichtbij de goden op de fiets wil zijn, this is it.
Rode lus van de Ronde
Om in het spoor van de Ronde te komen kun je meerdere lussen uitkiezen die allemaal over heilige grond voeren. Als een echt Flandrien en wannabe pro moet je de koers ademen. Wij spenderen de zaterdag van dit weekend op de rode lus. 112 kilometer in lengte en onderweg rijden we o.a. over de Bosberg, de Berendries, de Foreest en de Eikenberg zijn onderdeel van dé lus van de Ronde. Van smalle paden tot brede wegen. Van korte, punchy klimmetjes, tot stuiteren over de kasseien op de muur en de Bosberg. Het is in alles een prachtige, maar monsterlijke route.
Lesen Sie auch: Vlaanderen deel 1 und Vlaanderen deel 3
Sterke Verhalen
Als je Bernard Moerman hoort praten, met een prachtige Vlaamse tongval, dan zou je niet verwachten dat hij jarenlang een van de belangrijke onderdelen van het koerscircus is geweest. Met zijn Cycling Center hielp hij jonge renners uit den vreemde en gaf hij ze een ‘home away from home’. Een waar karakter met echte liefde voor de koers. Vol met verhalen. Niet alleen over de koers in België. Maar ook over sponsoren in het wielrennen, kapsones van ‘net-niet’ renners. Wellicht het grappigste verhaal is de aankoop van het huidige pand van het hotel. Terwijl mede-eigenaar Jamie de binnenplaats op loopt en uitroept: ‘oh, kijk die kasseien’, weet de makelaar dit koopsignaal subtiel op te vangen: ‘dat kunnen we ook asfalteren’.
Heuvel op – Heuvel af
In dit deel van Vlaanderen zijn er eigenlijk geen vlakke meters. We trekken vanuit Parike richting Geraardsbergen, over brede wegen en het rolt op en neer. Via de smalle straatjes van Geraardsbergen gaat het richting de muur. Heilige grond voor de wielerfan. Heilige grond, eigenlijk voor iedereen. Daarna gaat het richting de befaamde Bosberg. Een kasseienklim die bijna geen gelijke kent. In dit stuk van Pajottenland kun je 1400 meter genieten. Op deze klim nestelde Flandrien Edwig van Hooydonck zich tussen de grootsten der aarde. Wij voelen ons wat minder sterk vandaag, maar het blijft een magisch stuk Vlaanderen.
Stuiteren over de Haaghoek bij ‘Horrorbeke’
We steken door het Vlaamse land en volgen de rivier. Het water meandert hier door de prachtige omgeving. Een aantal sportvissers onderbreken de rust die hier heerst. Enkel het zoevende geluid van de groep en de ratel van een enkele naaf. Genieten. Na draaien en keren stuiteren we over de Haaghoek. Hier voel je de koers in al je vezels. Letterlijk en figuurlijk. Met de ondersteuning van de Peugeot Team auto, die je eerder hoort dan dat je ‘m ziet, droom je weer even van vervlogen tijden.
Koffie met Mattentaart
In Oudenaarde flitsen de echte profs voorbij. Die zijn bezig aan een verkenningsronde. Ook wij wagen ons aan een rondje maar dan door het prachtige Centrum van de Ronde. Uiteraard met koffie en een lokale lekkernij: de Mattentaart. Dat is een beschermde naam, net zoals Parmiggiano en Champagne. De echte Mattentaart komt uit Geraardsbergen.
Hoe meer kilometers je maakt in enkel de rode lus van de Ronde, hoe meer respect je krijgt voor de profrenners, mannen en vrouwen. Want je zult maar 200km+ over smalle kasseien moeten stuiteren. Heuvel op, heuvel af. Telkens draaien, keren. Weer en wind. Met de Achterberg, de Onderbossenaar, de Berendries, de Valkenberg, de Steenberg en wat al nog niet meer heb je de handen vol.
Als God in Vlaanderen
Een weekend in de Vlaamse heuvels is iets speciaals. Zeker na het overleven van al die heuvels, want zo is het voor velen. Overleven. Het levert vriendschappen op, goede gesprekken. Verhalen voor thuis, voor jaren nadien. Dat kan niet zonder fijn thuis. Een home away from home. Met het Hotel Flandrien vallen wij met onze neus in de boter.
