Als ik ’s ochtends mijn fiets uit de fietsenkelder van het Lungomare Bike Hotel pak is er een hoop opwinding om mij heen. Dat is niet voor niks. Vandaag gaan we niet alleen een deel van het Tourparcours 2024 rijden. We doen dat ook nog eens met een grootheid uit het wielrennen. Bernard Hinault, 5-voudig tourwinnaar, winnaar van de Giro en de Vuelta, Parijs-Roubaix en tegenwoordig vooral hét gezicht van de Tour de France organisatie rijdt met ons mee. ‘Le Blaireau’ (oftewel: de das) staat bij de mannentour altijd op het erepodium en wordt ook wel gezien als de laatste der groten (in één naam met Eddy Merckx bijvoorbeeld.) In 2024 start de Tour de France voor het eerst in Emilia-Romagna en vandaag gaan we eens kijken wat de organisatie in petto heeft. Onze etapp is een fietsroute van Cesenatico naar San Marino, met meerdere beklimmingen. De opwinding is dus niet voor niks!
Emilia-Romagna is Marco Pantani
Het is in Italië niet mogelijk om de woorden fietsen en Emilia-Romagna in één zin te noemen zonder te denken aan Marco Pantani. Pantani mag dan niet meer onder ons zijn, je kunt zijn aanwezigheid nog steeds zien en voelen. Bij elke presentatie, bij elk woord over de Tourstart in Emilia-Romagna valt zijn naam, gevolgd door applaus en gezichten van aanwezigen die even vertrekken. Het gemis van de grote kampioen blijft voelbaar. Zeker in Cesenatico, waar hij geboren is en waar zijn familie nog steeds woont. De tourstart in 2024 is een ode aan ‘El Elefantino’, hoewel de route de Carpegna overslaat. De herinnering aan Pantani is het meest zichtbaar bij zijn ouderlijk huis. Honderden meters lang staat er ‘Pantani’ op de weg. Hij wordt node gemist en ik ben onder de indruk.
European Media Cycling Contest
Onze groep van vandaag bestaat uit journalisten. Heel veel journalisten, uit Italië, Slovenië, Slowakije, Oostenrijk, België, Frankrijk en wij zijn de Nederlandse delegatie. Dit allemaal vanwege de European Media Cycling Contest, die zijn tweede editie ingaat. Het programma bestaat uit fietsen, een bezoek aan het Italian Bike Festival op het circuit van Misano Adriatico en een heus Europees kampioenschap. Het belangrijkste voor dit jaar is de promotie van de regio Emilia-Romagna en de aankomende tourstart. Vandaar dat ook Davide Cassani, oud-prof en inwoner van Faenza, zich meldt. Hij is mede het gezicht van de lokale organisatie. Hij kent de routes ook als zijn broekzak dus dat helpt.
Weg van het strand
Niet geheel toevallig gaat de route van vandaag weg van het strand. Emilia-Romagna heeft een schitterende kustlijn aan de Adriatische zee. Deze kustlijn wordt al decennia lang ingezet voor toerisme, met eindeloze rijen strandbedjes, hotels, campings en bijbehorende infrastructuur. De regio wil de Tourstart van 2024 vooral ook inzetten om de draai naar een andere vorm van toerisme te maken. Dit bevestigt Cassani ook als we hem daarover spreken: ‘meer duurzaamheid en gezond toerisme’. Waarschijnlijk daarom gaan we vandaag vanuit Cesenatico direct het binnenland in. We trekken over een aantal mooie beklimmingen naar San Marino en draaien dan weer terug. Een route om je vingers bij af te likken en eentje die in Etappe 1 van de Tour 2024 voor het nodige vuurwerk zal zorgen.
Goed opletten
Het eerste deel van de route trekt vanuit Cesenatico door kleine dorpjes met namen als San Mauro Pascoli en we passeren het stadje Santarcangelo, dat bekend is om zijn prachtige middeleeuwse centrum. De toren staat in de steigers, maar de nauwe straatjes met kleurrijke huizen zijn schitterend om te stoppen voor een koffie of een echte ‘gelato italiano’, oftewel een ijsje. Vanaf de burcht heb je een prachtig uitzicht over de omliggende vallei en zie je in de verte de uitlopers van de Apennijnen liggen. Schitterend is dit en het maakt dat ik alleen nog maar meer van deze regio wil zien.
Heilige grond
We rijden over heilige grond. Niet alleen was dit het trainingsgebied van Pantani, maar de dorpjes zijn allemaal vernoemd naar heiligen: San Michele, Sant’Andrea en we gaan in de richting van de heilige San Leo. De weg begint langzaam een beetje op te lopen en je ziet steeds meer Agriturismi en plekken waar je kunt verblijven tussen de omliggende wijngaarden. We beginnen met een kort klimmetje naar Poggio Berni, een gehucht met een kleurrijk pleintje. Korte klimmetjes zijn hier nog het devies en die ga je na verloop van tijd voelen. Er wordt druk gepraat en iedereen heeft het naar z’n zin. Wellicht is het de prachtige omgeving die bijdraagt aan de goede sfeer. In ieder geval zijn er genoeg lachende gezichten bij het boven komen.
Op naar San Marino
Gedurende de hele fietsroute van Cesenatico naar San Marino zien we onze lunchbestemming al liggen. San Marino ligt op ongeveer 900 meter boven zeeniveau en torent als een onneembare vesting boven de vallei uit. Onneembaar is de vesting niet, maar in de middeleeuwen was de locatie wel een voordeel. Nu is het vooral een prachtige uitdaging op de fiets. Alvorens daar te komen moeten we nog een andere beklimming slechten. We draaien eerst richting San Leo, ook al een klim die je gedaan moet hebben, maar op een splitsing gaan we linksaf richting Montemaggio. Vanaf daar is het ook weer omhoog en op een soort ’tussentop’ dalen we rap af en vangen we de langere klim richting het dwergstaatje aan. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Monaco of het Vaticaan, is het niet enkel de stad San Marino, maar heb je ook nog wat omliggende gehuchtjes. Wij rijden binnen via Chiesanuova.
San Marino als toeristische trekpleister
De klim naar San Marino is een hele mooie. Je hebt eigenlijk continu uitzicht over de vallei en nergens wordt de klim supersteil. Het is een zeveneneenhalve kilometer lange loper die uiteindelijk uitkomt op het centrale plein van de stad San Marino. Daar is een bezoek aan het gemeentehuis (met een prachtig uitzicht over de vallei) een absolute must.
Lunch – TV – en weer terug
We worden met alle egards ontvangen bij onze lunchspot waar een typische Italiaanse ‘fingerfood’ lunch is klaargemaakt. Of moet ik zeggen San Marinese? Enige trots is de inwoners van San Marino niet vreemd. De blauw witte vlag waait overal en men is toch enigszins trots. RaiTV San Marino doet een interview met Cassani en vraagt nog maar eens naar de bekende weg: Pantani? Ja die missen we allemaal. Het parcours is fantastisch, Emilia-Romagna schittert volgens hem als nooit te voren. Ik neem zelf nog maar een hapje van mijn lunch en kijk mijn ogen uit naar alle toeristen die hier langslopen. Allemaal gaan we nog op de foto en dan gaat het in rappe vaart naar beneden. Richting Cesenatico, met een stop in Santarcangelo.
Glooiend naar beneden
We knallen hard naar beneden vanuit San Marino. Het bordje met 18% liegt niet. Hier gaat het steil en al snel zien we minder van de vallei en zien we steeds meer de zee naderen. Het landschap blijft immer prachtig en op de achtergrond zijn de bergen nog goed zichtbaar. Verschillende wijnranken, agriturismo’s en kleine dorpjes zorgen voor een prachtige omlijsting. De wind heeft hier vrij spel en (hoe toepasselijk) bij een plaatsje genaamd ‘Ventoso’ (winderig) verlaten we San Marino weer. Op naar Santarcangelo, waar we nog een stop voor koffie zullen maken.
Pantani leeft ook in anderen voort
Santarcangelo noemde ik al eerder, maar het is echt een sfeervol stadje. Wij draaien naar het centrale plein, met uitzicht op een triomfpoort, de lokale school en het gemeentehuis. Handig detail: hier staat een fietsreparatiestation, zodat je toch nog even wat lucht in de banden kunt schieten of eventueel iets kunt vastmaken met een inbus. We ploffen neer voor koffie en bijna uit het niks komt er een man aanlopen. Een typisch figuur, zouden wij zeggen, maar wat blijkt: hij is de voormalig mechanieker van Marco Pantani. De ontmoeting is niet geheel toevallig. Er ontstaan mooie gesprekken en alle Italiaanse journalisten hangen aan zijn lippen als hij verhalen uit de oude doos ophaalt. Als hij ook de benen gaat inspecteren en ‘voelen of het goede kuiten zijn’ haak ik een beetje af. Pantani leeft voort in anderen, maar dit is voor deze nuchtere Hollander te veel.
Nog een laatste ode
Via een slinggeroute richting Cesenatico draaien we ineens over landweggetjes en een soort van kanalen naar onze thuishaven, het Lungomare Bike Hotel. Als we er bijna zijn, draaien we ineens linksaf een wat verlaten weg in. De weg blijkt geenszins dood te lopen, maar verandert snel in een hommage aan de grote afwezige, aan Marco Pantani. Zoals al beschreven in de intro, hier staat zijn naam in veelvoud op het wegdek en een kleine plaquette memoreert aan de overleden grootheid. Iedereen stopt en maakt foto’s. Ik vind het lastig om mij hier een goede houding te geven. Na een kort oponthoud gaan we verder richting huis. Iets meer dan 100km staat er uiteindelijk op de teller. Het was mooi, het was niet echt zwaar en dat maakt het een mooie uitdaging voor iedereen om hier te genieten op twee wielen.
2 Antworten
Super verhaal San!
Wat een prachtige ervaring. En een traantje weggepinkt voor de herinnering aan Marco. Mooi geschreven hoor.
Dat zijn zeker mooie herinneringen aan de ‘kleine olifant’