In 1976 fietste mijn vader van Limburg naar Italië – en weer terug. Op een stalen racefiets, met een lekkende tent. Zijn op een typemachine uitgewerkte reisverslag kwam vorige zomer van zolder, en in het spoor van mijn vader fietsen mijn vriend Gudo en ik vanuit Süd-Limburg naar Valduggia (Piëmonte). Op naar de Italiaanse Meren, naar de zon!
Bikepacken-light
Het is onze eerste keer bikepacken en we besluiten voor de light-variant te gaan, zonder (lekke) tent en uiteindelijk laat ik zelfs met pijn in het hart de koffiebenodigdheden thuis. Ik vertrek met slechts een zadeltas en een klein stuurtasje, zo minimaal mogelijk ingepakt met bijvoorbeeld slechts één setje kleding en een legging in plaats van beenstukken. Geen keuzestress de komende weken! Gudo heeft nog een frametasje en een wat grotere stuurtas, om nog wel wat materialen en proviand mee te kunnen nemen.
Voor ons vertrek boekte ik alvast overnachtingen langs de route: om de kosten te drukken vaak zo basic mogelijk, via AirBnB en booking.com, maar ook via Warm Showers (de internationale variant van Vrienden op de Fiets).
De Route
Onze route hebben we gebaseerd op de befaamde ‘Benjaminse route’ van Amsterdam naar Rome, met wat aanpassingen: zo starten we in Brunssum (Zuid-Limburg), stoppen we iets meer hoogtemeters in de route door bijvoorbeeld dwars door de Vogezen te gaan in plaats van er een beetje omheen, en kiezen we voor een zijtak dwars door Luxemburg voor een bezoekje aan vrienden. Onze eindbestemming is Casa Valduggia, de bed and breakfast van een kennis van ons (wellicht bij jullie bekend als Vincent uit het eerste seizoen van B&B Vol Liefde…). De totale route is 1.237 kilometer met ca. 14.000 hoogtemers.
Links naar de Italiaanse meren route in Komoot:
Deel 1: Brunssum – Basel
Deel 2: Basel – Valduggia
Etappe 1 t/m 3: België, Luxemburg en Frankrijk
Het typisch Nederlandse zomerweer zorgt ervoor dat we niet in onze woonplaats Groningen aan de reis beginnen, maar met de trein naar Limburg gaan. Na een overnachting bij mijn oom en tante in Brunssum vertrekken we onder een nog altijd behoorlijk grauwe hemel. We fietsen urenlang aardig door de middle of nowhere, over een mooi fietspad op de grens tussen Duitsland en België langs een oude spoorlijn: de Vennbahn. Daar leren we direct de belangrijke les dat je niet overal zomaar lunchplekken of supermarkten tegenkomt: na al veel te lang doorfietsen komen we een karig kioskje tegen dat geen noemenswaardig voedsel verkoopt en waar ik mijn volle koffiebekertje omstoot. Verdere tegenslagen blijven uit, en na 121 kilometer arriveren we bij ons Warm Showers-adresje in België, waar we in de ‘mobilhome’ van een bijzonder gastvrij stel slapen.
Op naar een warmer oord
Na een zeer koude nacht sta ik te trappelen om te vertrekken naar een hopelijk iets warmer oord. Eenmaal op de fiets is de kou snel het lichaam uit en blijkt de route echt schitterend te zijn. Ik had stiekem verwacht tot aan Zwitserland niet zulke hele bijzondere natuur te zien, maar de eerste helft van de etappe van vandaag voert ons over fietspaden langs de hier en daar sprookjesachtige rivier de Our. Tussendoor even bramen plukken en het vakantiegevoel is compleet. In het toeristische Vianden besluiten we weg te vluchten van de vele Nederlanders, en onze lunch bij elkaar te scharrelen in een supermarkt een paar kilometer verderop, vlak over de grens in Duitsland. Vervolgens fietsen we Luxemburg binnen, waar we in de hoofdstad hartelijk onthaald worden door vrienden.
No man’s land
Na een dagje Luxemburg fietsen we rechtstreeks het Franse platteland in, of no man’s land? Zonnebloemen, kerncentrales en koeien. Met ook eindelijk zon en een temperatuur van 25 graden kunnen we het eens echt lekker rustig aan doen. Dat is ook wel welkom, want ik heb niet mijn beste dag op de fiets. Pas na de lauwe supermarktcola op km 91 kom ik er een beetje in, vlak voordat we op kilometer 102 ons adresje voor vannacht al bereiken: een idyllische bed and breakfast, mét hangmat!
Etappe 4 t/m 6: door de Vogezen naar Basel
Etappe 4 is een overgangsetappe: de eerste paar uur fietsen we weer door het Franse platteland, niet plat maar glooiend dus, en voor ik het weet zitten de eerste 1000 hoogtemeters er alweer op. Niet lang na de eerste echte Franse amandelcroissant van de vakantie begint het berglandschap van de Vogezen zich scherper af te tekenen. We eindigen de etappe na 130 km in Fouday, waar onze Franse AirBnB gastvrouw de piepers al praktisch voor ons op tafel heeft staan.
Route des Crêtes
Na een goede nacht is het tijd voor Route des Crêtes, een ‘bergkamroute’ waarbij we zo’n 60 km lang hoog in de Vogezen fietsen. Het kost ons even moeite om het begin van deze route te vinden: onze gpx stuurt ons al vrij snel van de hoofdweg af een flink steil weggetje op dat even later van asfalt overgaat in gravel. Gelukkig heb ik vandaag wel zin in een avontuurtje. Uiteindelijk wordt het een tijdje bike-hiken, maar ineens doemt er een asfaltweggetje op dat ons toch echt op die Route des Crêtes brengt. We worden getrakteerd op schitterende uitzichten en uiteindelijk een obscure afdaling langs een prachtig klein weggetje regelrecht de warmte in. Met 130 kmop de teller arriveren we op een klein zolderkamertje in Mulhouse. Niet de mooiste stad waar ik ooit geweest ben, maar we vinden er wel een ontzettend goede pizzeria!
Na de best pittige etappes doen we het de volgende dag even rustig aan. Na 37 vlakke kilometers langs een rivier arriveren we in Basel en zit het ‘eerste gedeelte’ van onze reis er alweer op! Ik heb gelezen dat zwemmen in de Rijn wel een ding is daar, dus dat is het eerste dat we in Basel doen. Genieten!
Etappe 7 t/m 9: via de Bodensee richting de Alpen
Vandaag weer een relatief korte en aardig vlakke etappe. Ik zwem onderweg nog een keer in de Rijn, we eten een ijsje, en komen alsnog al vroeg in de middag aan in onze AirBnB in een slaperig Zwitsers dorpje.
De volgende dag laat onze parcourskennis wat te wensen over. 120 relatief vlakke kilometers hadden we ons voorgesteld, grotendeels langs een rivier, met de wind in de rug. Dat valt op alle vlakken tegen, gelukkig weten we het nog wel gezellig te houden onderweg, en een 1,5 literfles koude cola blijkt onze redding! We eindigen de etappe met een duik in de Bodensee.
Die keren we de volgende dag alweer de rug toe: de Italiaanse meren roepen! Na 140 km door de heteluchtoven, met prachtige uitzichten op de steeds dichterbij komende Alpen, arriveren we in het bergdorpje Thusis. Onze Warm Showers-host trakteert ons er op een maaltijd vol zelf geplukte paddenstoelen.
Etappe 10 & 11: de grote finale via de Splügenpass en het Comomeer
Tijd voor de grote dag: de oversteek naar Italië, via de Splügenpass! Na een kleine afdaling beginnen we direct te klimmen. Het eerste stuk is direct al heel gaaf: door een kloof over een hele oude weg. Langzaam klimmen we verder, af en toe over een grotere weg, dan weer over een veredeld fietspad, en zelfs weer een stuk onverhard langs een stuwmeer.
Prachtige pas
De pas zelf is prachtig, eenmaal boven (op 2115 meter hoogte) begint de zon te schijnen en genieten we van het uitzicht en het bordje met Italië erop. De afdaling is adembenemend: bergen, Italiaanse en Zwitserse (stuw)meren, en uiteindelijk komen we na de eerste Italiaanse espresso terecht bij het Comomeer. Zwemmen in helder water, niet eens echt koud, met aan alle kanten uitzicht op bergen, mooier wordt het niet. Na een loeisteil klimmetje arriveren we vervolgens in een klein hotelletje, met prachtig uitzicht over het meer en de bergen. Wat een dag!
Comomeer e basta!
De laatste etappe voert ons iets te lang door de drukte van het Comomeer en voelt erg dubbel: enerzijds is het gaaf om de eindstreep in zicht te hebben, anderzijds wil ik die eigenlijk nog helemaal niet bereiken. Blijkt dat vakantiefietsen verdorie hartstikke verslavend te zijn!
Italiaanse meren zijn top!
Gelukkig zit onze vakantie er nog niet op: we brengen een paar dagen lekker sloom door in het Valduggia en aan het heerlijke Ortameer er vlakbij. Uiteindelijk fietsen we nog via Lago Maggiore naar het meer van Lugano, van waaruit we de trein naar huis nemen, want de hoeveelheid vakantiedagen laat het helaas niet toe om net als mijn vader ook nog weer helemaal terug naar Nederland te fietsen. In de trein hebben we alle tijd om na te denken over onze volgende fietsreis, want deze reis smaakt natuurlijk ontzettend naar meer!
